Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| XÉNESE DUN PERSOEIRO |
|
Poesía do insigne poeta e maestro mindoniense, publicada no ano 1940 no xornal Vallibria de Mondañedo.
Ollen a xénese de este personaxe que existiu na realidade.
A ?RELINCHA-MORO?
Siti pene enectus
(A frase correctamente escrita en latín vén a ser Siti paene enectus e a súa traducción ?case morto de sede?. Ollen o xogo de palabras e a dobre intencionalidade da frase ao cambiar unha ou duas das súas letras. Esta poesía atópase entre os poemas non recompilados do autor).
***
¡Ei vai un can tundido
detrás do zorro vello!
Nas noites ben escuras
do riguroso inverno
a este ?Relincha-moro?(1)
-do que cucou herdeiro-,
si xa n´o ampara o mago,
axudaraio o deño
pra subir pasadoiros
e saltar os boqueiros.
¿Ve, quizá, com´os gatos?
Cousa é que non entendo;
mais sin levar fachuzo
nin faroliño aceso,
pasa a vau os regatos,
logra sortear seixos,
non se espiña non toxos,
i endexamais can fero
ousou chantarlle os dentes
donde decir non debo.
Cantos máis anos pasan
máis borrachón o endergo.
Seus filliños... ¡en coiro!;
seus haberes, famentos;
deixa as leiras a bravo,
acantoa os aveños,
e si coa mulleriña
do pertegán tropezo,
das varas dun caínzo
con tristura me lembro...
Cantando ?A Chaparrita?
cercado, ¡ai!, de pequenos,
encarouse comigo
inda n´hai moito tempo.
?¡Ora mismiño, dixo,
vas a pagarme un neto!?;
i en canto lle repuxen
?estás com´on pelexo?,
afastouse, danzando,
tras brindarme estes versos:
?Todos me saben
do viño que bebo,
pero non saben
a sede que eu teño...?
***
(1) ?Relincha, Moro?: O seu nome era Vicente López Rico, nado no barrio de O Foro en Maariz (parroquia de Santiago de Mondañedo) o 16 do outono do 1867. Foi labrego. Non lle facía noxos a ningún alcohol bebible, unha afición que o marcou toda a vida. De estado solteiro, feneceu nas dependencias do Hospital de san Pablo de Mondañedo o 20 de maio do 1932. ?Moro?, era o nome pol-o que era coñecido o cabalo que acostumaba a montar, de cor negra e ?pouca alzada?.
|
|
|
|
|
| VERSIÑOS (II) |
|
Fillo do corazón...
Fillo do corazón, que nas meniñas
dos teus ollos levache os meus amores,
descansa eternamente sobre frores,
que eu non te hei de olvidar entre as espiñas.
Si as bágoas de túa mai i as bágoas miñas
non te rezusitaron... ¡xa n´acores!;
este mundo é o liñeiro das delores,
i o ceio ¡fíxoo Dios prás estreliñas!...
A Virxe te acobexe co seu manto
e, xa que é tan cativa a miña sorte
que no me valeu nada achousar tanto,
¡pide que a triste vida se me acorte!:
mellor quero ir parar ó campo santo,
que vivir recordando a túa morte.
ANTONIO NORIEGA VARELA
|
|
|
|
|
| VERSIÑOS (I) |
|
Fermosas ilustracións que nos amosa Dulce María Fernández-Noriega Balsa dun agasallo que lle fixeron a Alba Sierra Fernández-Noriega derradeiramente.
Moitísimas grazas ao autor de tan exquisito agasallo e a Dulce i a Alba por facernolo chegar.
É unha ledicia!
|
|
|
|
|
|
|
