Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Teño amores na montaña |
|
Teño amores na montaña
teño moza montañesa,
que ma deparou un santo
no turreiro dunha festa.
Déronlle as rosas de maio
roxa color prás meixelas,
branca, ¡volainiña branca!,
seique inda é máis que as folerpas,
e de folerpos de neve
penso que debeu ser feita,
xa que o sol i as nordesías
no ma logran ver morena.
Teño amores na montaña,
teño unha moza brañega,
que, si cos ollos feitiza,
o corazón me estonteia
c´aquelas palabras doces,
i aquelas surrisas meigas
das nenas repinicadas,
argullo das cumes ermas.
Miña santiña bonita,
¡Dios, que ma deu, ma defenda!,
pois pra min non hai ceio,
si no me caso con ela.
¡Heime casar!; os solteiros
sempre andan nas malas lenguas,
i eu quero vivir con honra,
xa que non teña outra herencia.
Heime casar, ¡non que logo!,
i heime de casar na aldea,
¡miña nai!, por que alí moran
as poucas almas sinxelas,
que sacan o pan da boca
pra socorrer a probeza.
Despois buscarei casiña,
unha casiña tarrea
con cortello, pra criar
dous bacoriños da teta,
¡i a facer pares de zocas!,
que se me canga, abofellas,
millor que escribir en verso
na doce fala gallega.
Antonio Fernández-Noriega Varela |
|
|
|
|
| Déitoos comigo na cama... |
|
Déitoos comigo na cama,
doulles chuchos no fuciño,
e críoos a biberón,
coma si foran meus fillos.
Ánimas e San Antonio
mos defendan: ¡dous ranchiños,
que trouxo a muller da feira
do nove!; chiniño, ¡chiino!...
Antonio Fernández-Noriega Varela |
|
|
|
|
| Fale meu bisavó |
|
O que a Galicia mal queira
pode vivir sosegado:
fun o vinteoito a feira
e non vin unha monteira,
nin un dengue colorado.
Quezais alguén non me crea:
os sombreiros de Sevilla
están de moda na aldea,
e n´hai bonita nin fea,
que non chufe coa toquilla.
Pon medo, así eu teña a Dios:
na vida de meus avós
un mantelo ¡era un tesouro!
e menos dunha onza de ouro
non se mercaba un dos bos.
Agora campa o percal,
i algunhas, que nin pra sal
teñen un carto no peto,
visten ¡que meten respeto!,
i hastra se enfouzan con cal.
Os mozos son máis profanos:
¡queren parecer xitanos!,
i aí en Vilamor xa se usa
un fargallo dunha brusa
que envolve a sete peisanos.
A lengua de Rosalía,
rico caudal de harmonía
que prendou a Castelar,
moitos n´a saben falar,
i os máis non lle teñen pía.
Si hai quen non val un pitillo,
nin sementa un grau de millo,
nin ha de heredar un rego,
¡e dálle azoutas ó fillo
para que non fale en gallego!.
¿E n´é tristura maña
ver que a mocedá se apaña
co vïolín dunha cega
e deixa a gaita gallega
entre as uces da montaña?.
¡Canta derruba se ve!:
figurando o que non é,
un pelellón do lugar
vai á vila para tomar
cos bachileres café.
Unha lexía escumosa,
com´os coscos, a graciosa,
que sabe a puntas de agullas,
i é rosmona, para armar bullas
tróuxoa o demo á terra nosa.
Vilengos, non sei si o conte...:
para tantear como pica
probeina aló na do Monte,
e ¿vedes? ¡auga da fonte
cunhos polvos da botica!.
En canto de ergue-la perna,
iban ver medrar os trigos,
e fuxían da taberna,
¡aqueles vellos de cerna
com´a freba dos caxigos!.
Ora si iba de camiño
un home e vía o loureiro,
pés pró mesón, i engordiño
botaba un neto dun viño,
¡que lle roncaba o calleiro!.
Para un rapaciño aldeán
era a festa do San Joán
si lle cocían a bola;
¿agora un guiche da escola?:
¡fúmalle as tripas a un can!.
Non hai quen faga un labor:
¡cantos marchan no vapor,
mozos do val e da serra,
que van deixar noutra terra
a virtú do seu sudor!.
¡Non!, naquel tempo pasado
non era tan desleigado
quen por un Creso se tiña,
si daba o leita a vaquiña,
i abría sucos co arado.
A boa fe tampouco dura:
non precisaba escritura
o que prestaba diñeiro,
nin se vía un xornaleiro
entre as gadoupas da usura.
I había menos malicia:
un lamote de Galicia
tremaba com´o vincalllo
diante as barbas dun godallo,
que lle azapurra a Xusticia.
Pode a Igrexa verquer praanto:
naqueles tempos, que eu canto,
si iban meus avós de festa,
nin o can ulía a cesta
antes de tomar o santo.
Dóiame ou non, eu ben vexo
o que hoxe pasa: no adrexo
entran picando o cigarro,
e xúntanse ó pé do carro
que trouxo para alí o pelexo.
Acabouse a cortesía:
teñen dous unha porfía,
polo valor desta palla,
e xa sacaan de naballa
no mellor da romería.
¡Adios copriñas!, n´hai nada:
a parexa namorada
tirou coa sinxel fouciña,
que non se cegaba axiña
porque era ben afiada.
Eses gallardo brañegos
que contestaban ós cegos
i atestaban ás rapazas,
no parolar e nas trazas
pouco amostran ser gallegos.
E non vexo no feirón
o chairego farfantón
i a carpazona xentil,
que nas trenzas o mandil
le entricaba o corazón.
Facendo cruces no chau
coa súa moca, o peilau
¡aganchaba por vencela!;
pero respondíalle ela
calcándolle ben a mau.
...................................
...................................
¡Todo aló vai!; si é ilusión
procramar a tradición,
cando hastra os cas lle fan guerra;
letrados da miña terra,
deliria o vello, ¡perdón!.
Antonio Fernández-Noriega Varela
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
