Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Sal dus pomares |
|
Sal dus pomares
e brinca noutros,
i abala pólas
e logra froitos...;
¡axúdate, home,
mentras es mozo!,
que, si hai na vida
trampas dabondo,
legal é a morte
i a vida, ¡un sopro!.
Antonio Noriega Varela |
|
|
|
|
| Á montaña |
|
Loas que che brindo son
os meus versos, irta serra,
porque adoro a tradición,
i en par do teu corazón
gárda-las da nosa terra.
Non me namora o mar fero,
que a moitos tanto lles gusta;
a ti, montaña, che eu quero,
e non morro, porque espero
gozar da túa paz augusta.
Teño de ollo hai moitos anos
vivir na máis brava cume
da Galicia, entre os peisanos,
que, sentados nos escanos,
invernan preto do lume.
Do que vai pra terra extraña
contan que aló ben se apaña;
pro polo millor tesouro
non troco as froliñas de ouro
con que te vistes, montaña.
Si no mundo hai bes seguros,
que se logran sin conxuros,
que non demandan traballos,
son os teus aires, tan puros,
i as sombras dos teus carballos.
¡Canto a miña alma se reve
na singular fermosura
dos encaixes con que a neve,
sin esquecer uz nin sebe,
amortaxarte precura!.
Cendales a nebra mesta,
de cando en veces, che presta
pra que te conserves briza,
i ó abandona-la túa cresta
nos toxos se esgarrapiza.
Ó enfundirse o sol detrás
das xigantes cabeceiras,
coido que a abrasarte vas,
ou que refrexando estás
laparadas das fogueiras.
Cando a sombra te asoballa,
ben, si a lúa te agasalla,
e mellor, si non recelas
que te prive a luz que espalla
dunha aureola de estrelas...
Lucindo xoias benditas
¡sempre, montaña, te vexa!:
te-los cruceiros prás citas,
prós devotos as ermitas,
prós mortos o adral da igrexa.
Nas túas covas ?frecuentadas
polos espritos do mal-
hai diamantes ás presadas
reinas moras encantadas
e palacios de cristal.
Túa é Santa Compañía,
túa a Pantasma, que espía
as bouzas i esperta o medo,
pra que se recollan cedo
as nenas que van á fía.
Non é gallego quen te axe,
que, serra, che teña zoña,
xa que herdaches o lenguaxe
enxebre, o típico traxe,
i a gaita e maila zanfoña.
¡Concédame o ceio a min
que volva a donde subín
coa bota na moca ó lombo,
pra oir a bulla do bombo
i os queixumes do violín!.
Lembrando festas sonadas,
inda quizá bailarei,
¡ouh, montaña!, nas ruadas,
coas fillas das ben amadas
carpazonas, que roldei.
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| Prás canónigas |
|
Montañesas, ¡boa sorte!;
eu adiós non volo digo,
que sempre fun voso amigo,
i heivos de olvidar coa morte.
Cando, aturulando forte,
chegástedes á ribeira,
pensei que estaba na feira
de Gontán, xunto daquelas
carpazonas coma estrelas,
que bailan a muiñeira.
Vades boas de troular:
inda ben non era día,
quen vos despide xa vía
brañegas cabo do mar.
¡Que pulos!, ¡que esbatuxar
na iauga!; cousiñas tolas,
roxas coma´as amapolas
dos vilariños da aldea,
brincábades pola area
i entre as escumas das olas.
Donde había colorados
refaixos, campaba o cego
de Espiñarcao, un brañego...
¡si os hai na Corda escolmados!;
as trazas dos nemorados
feitízanlle a ispiración;
de gracia viña ó Espigón
pra cantar; ¡mais eu choraba!,
que nas copras latexaba
da montaña o corazón.
As San Lucas me lembrou
aquel cantar!, ¡que tres días
con tres noites!, e ¡que crías
van feirar!... Xa pasou
a mocedá; mais quedou
fulgurante unha muxena
no borrallo; ¡a fonda pena
que sinto, lonxe da serra,
das feiras da miña terra,
da meiguice dunha nena.
Quedan, tamén, para inzar
pulgas ¡a vao! nas lareiras,
e fungando as manxupeiras
onde adoitades parar;
deixádeslles que rascar
así como lles fai falla,
e porque o mar xa vos ralla,
fartas de larpar sardiña,
ides prá vosa casiña
ver os medeiros de palla.
¡I as ovellas!, ¡i a frol
dos toxales!, ouro vello,
que ten nas fólla-lo sello
dos chuchos que lle dá o sol;
Virxen do Monte, ¡cun fol
ó lombo tamén me eu iba!;
mais, ¡que digo?; xa cautiva
teño a miña libertade,
marchade, nenas, marchade,
¡non volva o trasno pra riba!...
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
