Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Cantar de sega |
|
No mes da sega ?Xan? quere se casar.
O ?Rubio? por unha perdeunas todas!.
Casa fillo casa...!, ben lonxe do mar
que a ti ás mallas góstache ir a todas.
Ó te casar nunca deixes de mallar
e desfruta da vida mentras podas,
que se as mallas este ano has ter que ir mallar
vanche facer falla unhas cantas codas.
2008, Mes da sega |
|
|
|
|
| Pouca mamoria |
|
Rosenda de Cadeivido
i a Carmiña da Sisalda
naceron aló entre os toxos
nun recuncho da montaña.
Cadran ben preto unha doutra
e tanto se queren ambas,
que hastra un xargón lles abonda
moitas noites de xeada.
Son brancas com´a folerpa,
seguidas com´a espadana,
coloradas com´a guinda,
meigas com´a lus da ialba.
Garnicelas dos fraguellos...
¡a bonitura non marra!;
pero, ¡ai!, canto herden as dúas
non val farrapo de gaita.
¡Sáltenlle os ollos!...: un martes,
que andaba un vello ás rapazas,
Carmen fixo de señora
i a Rosenda de criada.
Ó velo drento da chousa
foi Carmen poñerse maja,
i a doncella, da cociña,
para mentir, perguntara:
-¿E como ha de ser, Carmiña?
-Dirás berrando: ?mi ama,
¿que camisa lle dispoño,
a de seda ou a de holanda??.
Chamou o nubeiro á porta;
Rosanda correu a tranca,
e, porque entende das sedas
menos que de lamber papas,
veredes o que ela dixo,
berrando moito: ?ai, mi ama,
¡e que camisa lle esculco,
a de estopa, ou a sin faldra??.
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| Soa a gaita |
|
Soniños que soñei xa hai moitos anos
entre as frolidas xestas da montaña,
meigas lembranzas, ilusiós queridas,
¡espertade, vos pido!, soa a gaita.
Sobre dos irtos montes, nos recunchos
do val, tan majo, e nas riseiras plaias
¡oh, que ledos airiños ela ceiba!,
¡como axota o delor das tristes almas!.
As delores son tolas, e ben tolo
quen iste mundo non o toma a chanza:
frolea, que aturuxo, miña amiga,
gaita gallega, colorada gaita.
Antonio Noriega Varela |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
