Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| In conspectu maris |
|
(Pra Xulio Sigüenza)
-Mociña, ¡que desmarcados
penedos, cubertos de auga!
-Seixiño, do sol ferido,
lembra a estreliña da ialba.
-¿Tu queres ver? ¡Mar de fondo
i o demo ceibo na barra!
-Vin na folla dunha rosa
tremelucindo unha bágoa:
-¡Olgas!
-Loureiriños verdes
ó redor da miña casa.
-Gueivotas!
-Os meus amores
traen ós merlos nas palmas.
-Conchas!
-Mellor cabrinfollos
e recendentes azaias.
-As dornas.
-¡As ermidiñas!
-O sol.
-As sombras das pravias!
?????????????
?????????????
-Pois da beiramar renegas,
¿de que ermo sitio es, rapaza?
-Nacer, nacín en Corvelle;
pro teño os ollos na Graña.
"Aldeíña serrana,
¡aldeíña da Graña!,
donde se dan os bos mozos
com´os salgueiros na lama..."
?Do Ermo?
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| A Saudade |
|
(Tortura, con punzante delicia)
Sol a queima, i auga a molla,
i anda a probiña sen guía,
buscando quen a recolla,
desque morreu Rosalía.
Pisa cardos, pisa abrollos,
i a penas o sol se pon,
coas lagrimiñas nos ollos
entra no meu corazón.
Vén, de mansiño, coa lúa...
¡Dios sabe de donde chega!
Portugal dice que é súa,
i as brétemas que é gallega.
¡I a enmeigadora sorrí!,
méntre-la festexo eu,
porque se demora aquí,
si é certo que alá naceu.
¡Hai nestes ermos lugares
branca ermida!,
i us penedos, i us pinares,
que lle cautivan a vida...
Sol a queima, i auga a molla,
i anda a probiña sen guía,
buscando quen a recolla,
desque morreu Rosalía.
?Do Ermo?
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| En nome de Jesús |
|
¿Foi de home?, ¿de muller?... Non o adiviño;
mais por Dios reprobada sempre sea
a infeliz ocurrencia, a torpe idea
de prender, sin delito, a un paxariño.
Xa ben vin nunha xaula, murcha, absorta,
certa aveciña, pra quen bosque é vida;
¿e sabedes que eu fixen de seguida?
En nome de Jesús, abrinlle a porta.
?Do Ermo?
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
|
|
