Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
O CAN SECUESTRADO
Pois tamén coa democracia
vemos cousas anormales,
escomezan a entrar en xogo
certa crase de animales.
Veciños de ?Vilanova?
mirai ben o que facedes,
ollade de gardar os cás
senon quedades sen eles.
O vintenove de Xuño
foi un día sinalado,
pois secuestraron un can
e non o deron atopado.
Sairon en busca del
pola parte da ?Mariña?,
andiveron de porta en porta
preguntando por ?Maíña?.
Rastrearon todo ?Celeiro?
por tódalas esquinas,
e díxolles ?Sivirino?
que marchara prás ?Karinas?.
¡Olla onde foi meterse!
dixo con mágoa a ama,
gústanlle tanto as mulleres
que vai lam... á cama.
Foi pasando tanto tempo
que xa tardaba en chegar,
ó que todos xa pensaban
que o deberan de secuestrar.
Botábanlle toda a culpa,
de perder o paradeiro,
a ?Manolo de Varela?
e a Rosendo, ?O Panadeiro?.
Culpados inxustamente
como despois se comprobóu
pois o quince de Agosto
unha mensaxe del chegóu:
-Ollade a quén culpades
do secuestro do animal,
que ?Maíña? está en Ferrol
nunha viaxe oficial!.
Pideuse a extradición
por medio da embaixada,
e o día dezasete
?Maíña? na casa estaba.
Deste tan largo viaxe
o pobre chegóu cansado,
destoncias marchóu prá cama
como tiña acostumado.
Corenta e nove días
votamos preocupados,
aínda que máis estarían
os que foron mal culpados.
Esta é a historia de ?Maiña?,
un can moi afertunado,
que corenta e nove días
tivo en Ferrol secuestrado.
Así rematou señores
un secuestro verdadeiro;
antes de culpar a naide
hai que enterarse primeiro.
Bernabel |
|
|
|
|
| Coplas de Bernabel |
|
P´ATRÁS
Se queren e poden escoitar
atención lles pido señores,
o que pasóu con ?P´atrás?
a unhos cuantos cazadores.
Un Domingo pola tarde
da semana que pasóu
con dous francotiradores
así a cousa escomezóu.
Demetrio tiña un cadelo
que o probe taba pelando,
cando viñan os cazadores
sempre andaban protestando.
Como van comer alí
deixan os cás amarrados,
tiñan medo que ?P´atrás?
fose mentras infestalos.
Ó que Demetrio lles dixo:
¡Non vos privo de matalo,
non quero que sufra moito,
e que vaia Xorxe enterralo!
Colleron as repetidoras
Gumersindo e máis Ramiro,
e alí na volta ?da Noria?
xa lle pegaron un tiro.
Armaron tal tiroteo
que ós veciños asustaron,
prá poder matalo can,
once tiros lle pegaron.
Viña Ramiro moi serio:
-Foi moi malo de matar,
gracias as repetidoras
prá lle poder apuntar!.
Entre todos acordaron
que non fosen enterralo,
prá lle sacaren a pel
e despois aproveitalo.
Se o comemos pouco a pouco,
ha de sabernos mellor,
deixámolo con Demetrio
que o meta no conxelador.
Pero Isidro e máis Javier
deseguida protestaron,
como van comer á casa
as súas raciós levaron.
Moita xente quer saber
quen son os oito famosos,
que os Domingos todos xuntos
van a caza dos raposos.
Gumersindo e máis ?Fifino?,
Suso, (o xenro de ?Falcón?),
Ramiro, Isidro e Javier,
?Bernabel? e máis ?Marrón?.
Velaquí remata a historia
destes bravos cazadores;
anque non apuntan moi ben
prá comer nos hai mellores.
|
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
DONISIO
¿Queren saber señores
o que en ?Guillade? pasóu,
con dous burros dos xitanos
que Donisio lles mercou?
Chegou á casa cansado
de tanto tirar por eles.
Dixo seu pai, todo teixo:
da noxo mirar prá eles!
¿A onde fuche mercalos?.
¿E o diñeiro que empregache?.
¡Ó comprar estas morrallas
pouca cousa gañache!
Despois de oilo rañar
Donisio non lle replicou,
agarrou os dous pollinos
e con eles se marchou.
Naquel mesmo intre que
?Pedro de Toño? baixaba,
a ollalo tan teimoso
preguntoulle que pasaba.
-Comprei istes dous xumentos
e meu pai nos quer na casa,
¿Alúgasme iste caseto?.
¡...Haber si o xenio lle pasa!
-Ti cando merques morrallas
dígoche de corazón:
-Aqui tés o meu bodego
a túa disposición.
Donisio quedou contento
porque tivo onde agochalos,
senon é Pedro de Toño
tiña que agasallalos.
Tivos alí catro meses
mantidos a pienso e herba;
acabaron por deixarlle
tres mil pesetas de perda.
Parez mentira nel!.
Ser tratante tantos anos
e ?picar? desa maneira
cos pollinos dos xitanos.
Vexan eiquí señores
o que é non desconfiar.
Donisio cos xitanos
xa non voltará a tratar.
Bernabel
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
