Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|

|
O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
CALVOS DE RANDÍN |
|
 ?Dicen que Calvos é vila
i el é un triste lugar:
¡coitadiña da meniña
que a Calvos se vai casar!?
(Cantar pop.)
Calvos de Randín, paisanos,
non é capital de España:
pro desde logo aseguro
que é aldeíña... de importancia!
Ó menos eu non coñezo
outra que teña máis cabras,
nin tantos fatos de ovellas,
nin máis grarridas rapazas.
Ufánase de aires puros
Calvos de Randín, i as augas
das súas fontes merescían
salir por canos de prata.
En troque as casas... ¿direino?
As de Calvos, máis que casas,
vellos pombales semellan
feitos de brousos e pallas.
Os carballos, os penedos,
e da xesta as froles albas,
son, foron e serán sempre
de Calvos de Randín gala.
Unha música lle reina:
a das esquilas das vacas;
mais prás romaxes procura
o bombo, tambor i a gaita.
Viste de inverno coroza
pra resistir a saraiva,
i o ulular asobiado
dos lobos, fúrtalle a calma.
De vrau ergue as maus ó ceio,
si os trebós non a asolagan,
e de respirar se esquence,
mentras non recolle a anada.
Pra que non a adente o fisco,
do disimulo se ampara,
e sin palleiros e goxas
están de Calvos as airas.
En Calvos é mediodía
cando ó maeso lle agrada,
porque ás doce... ¡na súa vida
oieu tocar a campana!
Val Calvos... un gato cego;
¡pero aínda ten dúas alhaxas!:
a súa igresiña e un Cristo
sobre unhas penas ben altas.
Quen nestas breñas se embreñe
xurar pode que se enclaustra;
mais teña de ollo que as serras
da groria son veciñanzas.
E que, si en Calvos de frío
morre, non lle han faltar bágoas
i auga bendita, que pías
maus sobre as covas derraman.
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
|