Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| AUGUIÑA FRESCA |
|
Sorrisos das do ermo tristes flores,
sorrisos delas i a ternura miña,
i os requebros dos meigos ruiseñores
prá auguiña fresca desta fonteliña.
¿Quen me quer apracer? De gracia a brindo:
bebe, roseira (véxote espirando).
¡Bebe, luar piedoso, e vai sorrindo!
Bebe, almiña, que estás na cruz sangrando...
Ferín meu corazón, i ferino adrede,
pra que saltase a lympha!; ¿quen ten sede?
¡Aquí tódalas vidas dolorosas!
¿Es un vermiño? Deixa que che eu cante.
E tu, que es un leproso, pasa adiante,
e bebe, ¡irmao dos astros e das rosas! ...
Do Ermo
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| LEVÁNTATE, NEBRA... |
|
¡Levántate, nebra,
do bico da serra!
Aí vén San Martiño
no seu cabaliño,
que te ha de levar,
que te ha de pousar
na tona do mar.
Do Ermo
Antonio Noriega Varela
(Autor da foto: Josele)
|
|
|
|
|
| AIRIÑOS, AIRES... |
|
Pasan os aires que increpou a ousada
musa que é carpazona de por vida,
pasan ulindo á herbiña ó sol curada,
i á frouma dos piñeiros desprendida.
Saudade, ¡oh, a Triste!, que a espreitar se asoma,
debullándose en bágoas, lles acena
(é súa almiña virxinal aroma,
émulo dos perfumes da azucena).
Acénalles; mais... ipasan! Do Rodeiro
no máis ermo cantiño, un sabugueiro
mostra abelorios nas miudiñas frores...
E ¡nin reparan!, son indiferentes
ó enlevo das doíñas relucentes i
ó pranto que amargura os ruiseñores.
“Do Ermo”
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
