Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
O FINITO
Vilanova tén fama
de ter bos cazadores
pero os de Vilamor
son bastante superiores.
Isto non o digo de broma
nin tampouco por chufar,
éles mesmos con ?Finito?
o deron a demostrar.
Un sábado pola tarde
do outro mes que pasóu,
co ?Finito? de Matilde
así todo escomezóu.
O ?Finito? de Matilde
non era un gato calquera,
abría as portas do mueble
e tamén as da nevera.
Aló na casa do ?Niño?
o animal do gato entróu,
e como levaba fame
un queixo lle chapóu.
A isto dixo Donisio:
-Tamén me comeu os bistés!.
Se o collo na cociña
xa non sale cos seus pés.
Di Matilde alporizada:
-Ti deso non digas nada!.
Tamén as túas galiñas
escálanme a legumbrada.
Por andar de casa en casa
rapiñando canto collía,
xa o tiñan sentenciado
pra matalo calquer día.
Pero Nilo defendíao,
e dixo desque se enteróu:
-Eu teño a casa ben cerca
e nunca nada me levóu.
Un día pola mañán
cando máis tranquilo estaba,
ve chegar o ?Caxigueiro?
ca escopeta preparada.
Sen saber o que ía facer
o gato siguíu deitado,
cun cartucho do setenta
deulle o primeiro atentado.
Despois ó día seguinte
dous tiros máis lle pegóu,
a seis metros de distancia
e ni un grau lle tocóu.
Pero ó terceiro día
taba o gato na palleira,
Roxelio colle a escopeta
dicindo desta maneira:
A dez metros de distancia
seguro que o vóu matar,
cun cartucho do cero
a cabeza lle vou voar.
Estivo apunta que apunta
según Matilde nos contóu,
e despois de dous minutos
foi cando lle disparóu.
O gato marchóu correndo
mentras Roxelio dicía:
-Non lle vin máis que a cabeza,
eu non sei se lle daría!.
¡Vai apuntar ó carallo!
Nestas Donisio lle decía,
inda eu, que librei por cego,
non sei se me escaparía.
A Manolo de ?Xan López?
tamén o tiñan avisado,
prá que lle pegase un tiro
cando o vise descoidado.
Manolo desconfiaba
de non poder matalo,
quixo collelo de cerca
prá poder aseguralo.
Este xa foi máis listo.
Tiña unha gata alzada,
e sabía que ?Finito?
ía moito visitala.
Deulle cun pao na cabeza
deixóuno medio atontado,
despois pegóulle un tiro
non fixo falla apuntalo.
Damos por rematado
señores, este relato;
gastaron cinco cartuchos
prá poder matar un gato.
Bernabel |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
