Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|

|
O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Os camineros |
|
 Antes moitas das estradas
estaban sen amañar,
porque os camineros vellos
non querían traballar.
Pró agora os novos
téñenas moi amañadas,
porque son traballadores
e botan largas xornadas.
Todos merecen medallas
porque xá as teñen gañadas,
todas estas estradas
téñenas empatenadas.
Cando pasei por Samartiño
quedeime amilagrado,
Eusebio taba no tramo
o probe todo sudado.
O tramo de San Pedro
non valía prá chufar,
Manolo foino amañando
a costa de madrugar.
A do San Bartolo
según me dixo Carballo,
David non a abandoa
porque lle reina o traballo.
E a carretera de Oirán
tamén estaba moi mal,
pró O Riego pó traballo
ten un xenio criminal.
Tamén César de San Xusto
pódese aseverar,
que antes das seis da mañá
xa se pón a traballar.
A de San Andrés ta ben
dende xa fai moito tempo,
porque Pascual pró traballo
tén un xenio moi violento.
Na Insua tamén dixeron
que Xil era moi bo rapaz,
madruga e máis trasnoita
prá ascender a capataz.
A todos estes camineros
fixéronlles un agasallo,
polos bos comportamentos
e méritos no traballo.
Unha orella de porco
a dous lles agasallaron,
prá Eusebio e máis prá Xil
según a min me contaron.
Un tixelo ha ser prá Riego
e máis prá César tamén,
prá Pascual unhas bragas
e prá Manolo un sostén.
Pró noso amigo David
como é ben comedor,
unhas patacas fritidas
estimaas moito mellor.
Damos por rematado
señores, este relato.
Prá todos unha correaxe
e máis a gorra de prato.
Non quero que naide se ofenda
nin que lles pareza mal,
o caminero da Ínsua
foi o meu corresponsal.
Bernabel
|
|
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|