Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ¡Bendito sea Dios!... |
|
¡Bendito sea Dios, que de meniño
alma e corazonciño
me deu, en troque do que o mundo estima!:
máis me atrai un rosal que un principado,
oio ó merlo, encantado,
i a funérea coruxa ponme grima.
Como rapaz discurro, e no me pesa:
xurara que me intresa
máis un verme de luz que un diamante,
i abertamente creo, por fertuna,
que, pra alcanzar a luna,
nin siquera é preciso ser xigante.
¿Que son tódolos cetros? !Refugallo!
Máis me deslumbra o orballo,
que transforma un toxal en xoiería,
provista de atavíos singulares:
de cofias e collares,
guarnecidos de rica pedrería.
O que eu poseio non admite tasa:
é da aluguer a casa
con que me agasallou miña ventura,
i hai pra solta-la risa, si non canto,
xa que no campo santo
inda teño outro feudo: a sepultura.
Tanta grandeza si demanda un trono...;
¡olímpico o abandono!,
i ond´os nenos me quero pra aplaudilos,
para evocar, entre eles, meigas horas
en que ensartei amoras
e, radiante de gozo, fun ós grilos.
A Infancia -unha fadiña de albo porte-,
frente a frente da Morte,
salta con regocixo, inadvertida,
e, si xa súa meiguice non é o ceio,
preto dela non creio
que sexa un mar de lágrimas a vida.
?Do Ermo?
Antonio Noriega Varela
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
