Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
Vicente "O Taberneiro"
Se queren saber señores
o que en Pedrido pasóu,
é que Vicente ?O taberneiro?
unha burra compróu.
O señor que lla vendeu
de leda forma lle falaba:
Ten cuidado coa pollina
porque vai embarazada!
Vicente viña moi contento.
E nada mais que chegóu
meteu a burra na corte
e a muller llo contóu.
Ramona mantiña nela
sen deixala de apiensar,
prá que trouxése un xumento
que fose un bo exemplar.
Da data que lle puxeron
trece meses transcurriron,
mira que mira prá burra
pero nada che lle viron.
Ramona despois de días
a Vicente o foi chamar,
para que a apalpase
porque escomezaba a ubrar
Ó que Vicente contestóulle:
de dudas te vóu sacar
avisarei a Atilano
e que no la veña mirar.
Chamaron o especialista
prá saber se era preñada,
pró xa según a víu
díxolles que non estaba.
Ramona preguntóulle:
-E logo por que aubraba?
E Atilano contestóulle:
-É porque no celo andaba!
Só pasaron tres días
que Atilano a fora mirar,
encontrárona parida
cun formoso exemplar.
Pero, con tan mala sorte
non o puideron salvar,
pois de alí a poucas horas
xa paróu de respirar.
Non lle morreu de desgracia
nin morreu de conxestión,
foi por falta de alimento
por non darlle o biberón.
Chegóu seu cuñado Xulio
prá lle axudar a enterralo,
pero Ramona e Vicente
trataron de aproveitalo.
Xulio fíxolle as raciós
e Vicente que é tranquilo,
a todos os do seu ramo
no coche foi repartilo.
E non quero ofender a naide
nin que lles pareza mal,
un señor de Mondoñedo
foi o meu corresponsal.
Aquí termina o relato
de este probiño exemplar,
que morreu necesitado
por non lle dar de mamar.
Bernabel |
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
O burro de "LOUSADA"
Vou-vos contar un caso
se queredes escoitalo;
é a historia dun burro
que morreu debelexado.
Un percance en Tiagonce
que é digno de lamentar,
morreulle o burro a ?Lousada?
e non o puido salvar.
Non morreu do mormo
nin morreu conxestionado,
foi, que tiña moitos anos
é estaba debelexado.
Un día pola mañá
Filomena iba ceibalo,
e chamóu por Siviriano:
-O burro está moi malo!
Traen o vitirinario
que lles dixo ó chegar:
-Ta moi debelexado,
logo se vai finar!
A ouvir a resposta
Filomeniña choraba.
E naquel mesmo intre
o burro xa se finaba.
Foi Siviriano á canteira
en busca dunha pa,
prá enterralo entre os escombros
por non facerlle unha furada.
Pró Eugenio xa lle dixo:
Alá non vamos buscalo,
traimo prá aqui como poidas
bástanos ben enterrralo.
Estiveron cavilando
como habían de amañar.
Foron chamar a ?Murallas?
pra que lle lo fose levar.
Colleu o carro do macho
foino tirar á canteira,
e Javier e máis ?Pelé?
dixeron desta maneira:
-O burro non é moi novo,
pró é lástima enterralo,
se lle sacamos a pel
é mellor aproveitalo.
Nisto Eugenio xa lles di:
Ha de ser prós da canteira
tamén prós da estrada
e tamén prós da louseira!
Ó ovilo o palista
xa escomezóu a protestar:
-Se partimos entre os da empresa
a pouco nos vai tocar!
Tamén dixo Maximino:
-Agora prá cociñalo,
a vir a miña muller
e máis a de meu cuñado.
Xuntáronse os da empresa
prá comer a merendada,
Aurelia e Maribel
fixéron a churrascada.
Os veciños de Tiagonce
todos foron protestar
por lles levaren o burro
e sen podelo probar.
Aquí se acaba a historia
deste dichoso xumento,
que morreu necesitado
con todo o coñecemento.
Bernabel
|
|
|
|
|
| O PERCHERON |
|
Xa estaredes enterados
da vida do percherón,
que levaba trinta anos
cobrando a xubilación.
Un día pola mañán
non probou nin a cebada,
foron chamar a Don Pablo
¡a saber o que lle pasaba!.
Desque o miróu díxolles:
eu voubos desenganar,
o poltro ta moi enfermo
xa non lle vóu recetar.
O que podedes facer,
(que non me parece mal)
chamade a Don Saturnino
haber si vos dí igual.
Chámaron a Don Saturnino,
miróuno moi ben mirado
pero logo lle notóu
que xa estaba enqueixelado.
Non lle tedes que facer!.
Non gastedes máis diñeiro,
se non vos creedes en min
chamade o manciñeiro.
Chaman a ?Antoño de Seixo?
que xa lles dixo o chegar:
Atrás dos vitirinarios
non sei que veño buscar!
Ben pode ter conxestión
ou pode ser pulmonía.
Ó ter os ollos cerrados
tamén pode ser ?manía?.
Quixo poñelo de pé
pero non se levantaba,
facía máis de seis horas
que o percherón xa finara.
O que podedes facer
dixo Antoño mais tranquilo:
só ás vosas amistades
debérades repartilo.
Escomezade polo pedaño!
díxolles o repartidor,
e levádelle o solomillo
por ser o anaco millor.
E ós veciños do pedaño
non os trataron tan mal,
que lles deron un lacón
do percheron semental.
Un xamón veuno buscar
Demetrio na furgoneta,
repartíu prás tres tabernas,
pró ?Gorrete? e máis prá ?Jeta?.
?Xosé de Xorxe? e máis David,
Dulcideio e Xosé María,
foron buscar os miudos
entre os catro á parcería.
Prá ?Sevilla? e prá ?Sidoro?
e máis prá Xosé Ramón,
o fillo de ?Pardiñeira?
levóu o outro lacón.
Tamén ?Ramón de Murado?
a cabeza foi pedir,
e despois cos seus cuñados
non a quixo repartir.
E ?Xesús do Camaruxo?
non probóu o percherón,
porque dixo que non iba
buscar a súa ración.
A pel hanlla dar a ?Seixo?
porque xa a tén ben gañada,
cando foi ver o cabalo
tampouco non cobróu nada.
E dixo o repartidor:
O pescozo e prá ?Falcón?,
(acordóuse que sacara
do canal ó percherón).
Os veciños do ?Castro?
foron máis espabilados,
levaron prá repartir
as costelas dos dous lados.
O fillo de ?Magín?
e máis ?Lino da Penela?,
foron reclamar ó ?Castro?
duas raciós de costela.
Pró barrio de San Andrés
mandaron outro xamón,
non fai falla decir quén
meteu recomendación.
?Basanta? por infeliz
non levou a mellor ración,
porque lle deixaron o rabo
do semental percherón.
Xa sei que moitos veciños,
do reparto, as queixas dan,
porque os había máis cerca
sen chegar a ?Padriñán?.
Teñen que darse de conta
que non é cousa impropia;
haberá que respectar
ó mandamáis da parroquia.
No Lodeiro quedan todos
sen proba-lo percherón.
De protesta van facer
unha gran manifestación.
Os que quedan sen nada
xa non poden discutir,
a pouca carne, prá moitos,
e moi mala de repartir.
Pra deixalos a todos contentos
houbo de ser moi amable.
Se non vai ben repartido
?O Pito? foi o culpable.
Bernabel |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
