Este caderno dos de Noriega, adicado ao poeta Antonio Noriega Varela, pretende ser unha xanela aberta a todo o mundo que queira coñecer a infinda sensibilidade poética do "Bardo da Montaña" e "Cantor do Ermo". Calquera pode facer uso desta bitácora e deixar a súa opinión ou comentario nela.
Sexan benvidos e benvidas!.
Graciñas por visitarnos.
xosedenoriega@gmail.com
|
|
|
| O Cantor do Ermo |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
O FINITO
Vilanova tén fama
de ter bos cazadores
pero os de Vilamor
son bastante superiores.
Isto non o digo de broma
nin tampouco por chufar,
éles mesmos con ?Finito?
o deron a demostrar.
Un sábado pola tarde
do outro mes que pasóu,
co ?Finito? de Matilde
así todo escomezóu.
O ?Finito? de Matilde
non era un gato calquera,
abría as portas do mueble
e tamén as da nevera.
Aló na casa do ?Niño?
o animal do gato entróu,
e como levaba fame
un queixo lle chapóu.
A isto dixo Donisio:
-Tamén me comeu os bistés!.
Se o collo na cociña
xa non sale cos seus pés.
Di Matilde alporizada:
-Ti deso non digas nada!.
Tamén as túas galiñas
escálanme a legumbrada.
Por andar de casa en casa
rapiñando canto collía,
xa o tiñan sentenciado
pra matalo calquer día.
Pero Nilo defendíao,
e dixo desque se enteróu:
-Eu teño a casa ben cerca
e nunca nada me levóu.
Un día pola mañán
cando máis tranquilo estaba,
ve chegar o ?Caxigueiro?
ca escopeta preparada.
Sen saber o que ía facer
o gato siguíu deitado,
cun cartucho do setenta
deulle o primeiro atentado.
Despois ó día seguinte
dous tiros máis lle pegóu,
a seis metros de distancia
e ni un grau lle tocóu.
Pero ó terceiro día
taba o gato na palleira,
Roxelio colle a escopeta
dicindo desta maneira:
A dez metros de distancia
seguro que o vóu matar,
cun cartucho do cero
a cabeza lle vou voar.
Estivo apunta que apunta
según Matilde nos contóu,
e despois de dous minutos
foi cando lle disparóu.
O gato marchóu correndo
mentras Roxelio dicía:
-Non lle vin máis que a cabeza,
eu non sei se lle daría!.
¡Vai apuntar ó carallo!
Nestas Donisio lle decía,
inda eu, que librei por cego,
non sei se me escaparía.
A Manolo de ?Xan López?
tamén o tiñan avisado,
prá que lle pegase un tiro
cando o vise descoidado.
Manolo desconfiaba
de non poder matalo,
quixo collelo de cerca
prá poder aseguralo.
Este xa foi máis listo.
Tiña unha gata alzada,
e sabía que ?Finito?
ía moito visitala.
Deulle cun pao na cabeza
deixóuno medio atontado,
despois pegóulle un tiro
non fixo falla apuntalo.
Damos por rematado
señores, este relato;
gastaron cinco cartuchos
prá poder matar un gato.
Bernabel |
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
AS CABRAS DE REGO
Compaixón pido señores
un momento por favor,
prá lles poder explicar
este ?cuadro? de moita dor.
Un mércores pola tarde
do outro mes que pasóu,
no barrio da ?Ferrería?
así a cousa escomezóu.
Cando pasei por ?Viloalle?
ouvín a xente chorar,
pregunteilles que pasaba
e puxéronse a contar:
¡Estamos moi disgustados!
así todos me explicaron,
os cas do ?Palacio?(1), a ?Rego?,
tres cabras lle mataron.
?María de Teixeiro?,
foi a primeira en chegar
ó lugar do accidente.
A ?Rego? foron avisar
pró, non estaba na casa,
que estaba aló na ?Campá?.
Remedios do ?Moxeno?
foille dar a novedá.
?Rego? quedóuse cortado,
e non dixo nin palabra
por morréren-lle os dous chivos
e máis morrer-lle a cabra.
Pasados vinte minutos
xa ?Rego? reacionaba.
Díxolle a ?Suso de Rexes?
se no seu coche o levaba.
Marcharon os dous xuntos,
por certo, moi apurados,
cando chegaron á casa
xa os tiñan desangrados.
Desangróunos o ?Moxeno?
cando mesmo se enteróu;
anda sempre preparado
e xa na gorxa os picóu.
-¡Así non estóu conforme!
dixo ?Rego? no momento,
ti lévame a Mondoñedo
que vou dar coñecemento.
Díxolle ?Rexes? todo serio:
-¡Non é por non te levar,
pro con dar coñecemento
pouca cousa vas gañar!
Marcharon pra Mondoñedo
e á Garda Civil lle levaron,
os datos daquelas reses
que os animáis lle mataron.
Tiñan avisado ?Ó Blanco?
prá que fose preparalos,
dera permiso o forense
que xa podía levantalos.
?O Blanco? foi o encargado
(por ser un bo comprador),
de pelalos e pesalos
e ademáis foi o tasador.
?Rexes? colleu a carretilla
ca que os tivo que carrexar,
como a ponte era de tablas
?Rego? tamén foi axudar.
Como eran de primeira
logo viñeron visitalos,
entre voltas e revoltas
non se foron sen probalos.
?Rexes? estivo mediodía
traballando de taxista.
Sen pagarlle a gasolina
levouno con toda a vista.
Mais ?Rego? tamén lle dixo:
-¡Algo che teño que dar!,
que tamén as miñas cabras
as viñéron aboar.
Trouxéronme unha ?cocha?
por matarme os animales,
e máis deixáronme a carne
destes tres exemplares.
Saíu ?Pepe de Eladio?
todo cheo de razón,
coa porca do ?Palacio?
metida no seu furgón.
?Rego? xa está máis contento
por gañar desta maneira,
a carne das tres chivas
máis a cocha parideira.
?Ariverto? tamén me dixo:
-Eu xa tamén espabilei,
sempre co coche cargado
e nunca nada cobrei!.
Tamén lle dixo a un veciño:
-¡Isto eu teño que arreglalo.
Como é tan aproveitado
xa ten outro sitio buscado.
Aquí se acaba señores,
este conto verdadeiro,
que dentro de poucos días
?Rego? queda sen obreiro.
(1)Pazo do Bo Aire-Masma
Bernabel |
|
|
|
|
| Coplas lixeiras |
|
ASILO DA LANDEIRA(Caradeixada 2ª parte)
Se queredes enterarvos
da segunda parte da cabra,
xa sabedes pola primeira
onde quedóu asilada.
Ó chegar a ?embaixadora?
procedente de Madrí,
encontrouse co suceso
e dixo: -¿Qué pasa aquí?.
Contáronlle a aventura
e despois de ben enterada,
solicitou a extradición
por mediación da embaixada.
Ó chegaren os papeis
á mesa do Presidente,
a que se devolvera a cabra
negóuse rotundamente.
Ó chegarlle a resposta
tanto mal lle pareceu,
que se declarou en guerra
e desta forma procedeu.
Xuntóu unha compañía
de francotiradores,
pra dar unha batida
por aqueles arredores.
Esta brava compañía
por un sarxento mandada,
bregóu noite e día
e non puido facer nada.
Estes nobres cazadores
como xa dixen son bravos,
á vista do resultado
non quedan desanimados.
Dan outra batida
xa máis adestrados,
e por fin ven a cabra
comendo nunhos nabos.
O cazador máis antigo
prepara a gran ofensiva,
dominando as posicións
que rodeaban á chiva.
Armóuse tal tiroteo
tirando todos a un tempo,
que a cabra deuse a fuga
pola posta do sarxento.
Persíguena moi de cerca
ata cruzar a fronteira,
pero non poden entrar
nos tarreos da ?Landeira?.
Alí encontrase segura
non fallan as matemáticas,
sabe que un día romperonse
as relaciós diplomáticas.
O tribunal que a xuzgóu
escribíulle dende o asilo,
porque a condenóu a morte
e non puido conseguilo.
Tamén mandaba saúdos
ó equipo de cazadores,
dixo que desque é cabra
non vira outros mellores.
Esta é a segunda parte
non creo que haxa terceira,
porque se queda prá sempre
no asilo da ?Landeira?.
Bernabel |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
