| Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|
|
| Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Entrevista a Narf |
|
 Leva vinte anos na música. Escoitámolo en Nicho Varullo, Os Quinindiola, Chévere, Psicofónica de Conxo e ducias de outros proxectos. Hai catro anos volveuse máis Narf que nunca, co sino do salmón. Agora saca do prelo o novo disco ?Totem?, erguido coa ?furia e a paixón? do que deixou a casa ?sen máis que unha guitarra ao lombo?
?Son galego de Arxentina, galego de Alemania, galego de Cuba, de Suiza de Holanda, de Canadá, galego na Galiza imaxinaria. Son galego de Caracas, galego de Santiago, galego de Roma de Lima, do Cairo, de Bogotá, galego na Galiza imaxinaria. Non fago máis que atopar xente distinta. Coa mesma teima ca min?.
?Galician Lullaby? ?con letra e música de Narf-Fran Pérez (Silleda, 1968)? é undos temas incluídos en Totem (de Asisó Produccións para Falcatruada), o novo disco do artista compostelán. Recén saído do prelo, foi estreado en acústica primicia mundial na gala de entrega do Premio Cineuropa a José Luis Guerín. O cineasta catalán confesaríanos máis tarde que malia o seu antinacionalismo endémico resultou engaiolado pola galega tendencia universal de Narf.
De Fran Pérez dixo Quico Cadaval ?e xa que logo, será verdade?: ?É um artista que sempre tivo a teima de lêr em sentido contrário todo o que lhe punham por diante. Tanto tinha se eram palavras, frases, músicas, paisages ou itinerários de transportes público?. Unha doenza sentimental que o dramaturgo ribeirense denomina ?complexo de salmón?, por aquilo de avanzar contra a corrente.
Catro anos despois de Directo en Compostela, o seu álbum de presentación, Narf devólvelle á música a esencia rockeira que o acompaña desde hai vinte anos ?cando Fran deixou a casa familiar sen nada máis que unha guitarra ao lombo?, en palabras do escritor Xelís de Toro.
?Totem? é un tributo á súa xeración, como insinúa Xelís de Toro no texto que acompaña o seu novo disco?
É que cando fas o segundo disco todo o mundo espera: Quen son os artistas famosos que vas convidar a cantar contigo? E eu aquí contei coa miña tribo. Procurei que estiveran representadas as mesmas persoas que me acompañaron e ás que acompañei durante todos estes anos. Xelís, Pepe Sendón, Carlos Santiago, a xente de Trigo Limpo... o que eu chamo a tribo artística.
Xa que os menciona, Trigo Limpo teatro Acert vai abrir o Finta?07 o día catro de decembro coa estrea de ?Chovem amores na rua do matador?.
Fixo vostede a música?
Si. É e o novo espectáculo, escrito por Mia Couto e José Eduardo Agualusa. É a segunda etapa do proxecto Interiores e resultado do desafío lanzado a estes dous escritores para crearem um texto inédito para Trigo Limpo. eu púxenlle a música. este disco tamén é como un reencontro, porque partimos xuntos na viaxe hai moitos anos, pero algúns de nós, como Xelís, fomos indo e vindo por camiños lonxanos. De feito Xelís leva xa moitos anos en Brighton. Este cruceiro que é ?Totem? é coma un punto de encontro para nós.
E é que vida artística de Fran Pérez transita entre o rock e o teatro. Neste último campo recibiu diversos premios polas súas composicións, sobre todo na súa época con Chévere en espectáculos como Rio Bravo ou Annus Horribilis, escritas en sociedade con Pepe Sendón.
Tamén colaborou con grupos como Mofa e Befa, Compañía de María ou Ollomoltranvía. Fran presentou no 2003, como compositor e director musical, O Labirinto dos Soños e a súa adaptación teatral en portugués, na que tamén participou como actor con Trigo Limpo. Pouco despois inciaría a composición da banda sonora para a serie de animación televisiva, Ventura na Illa de Hypnos.
O título atopouno buscando ese punto de encontro?
Ese é un dos motivos. O motivo máis forte. E tamén como símbolo é moi interesante, porque o totem vaise construíndo por etapas, por capas: o teu pasado, os teus soños, os teus medos, os teus logros... Por iso en realidade pode ser unha especie de representación simbólica na que cada canción é unha etapa. Porque moitas destas cancións chegaron a min. Non é que eu dixese: vou facer un poema sobre o vinte e cinco de abril, senón que foron circunstancias que me levaron a facer estas cousas.
Foron chegando a vostede nas súas múltiples viaxes?
Si, pero é curioso porque estás en Mozambique, ou en Lisboa, ou en Cavo Verde... e ningunha das cancións que están feitas neses sitios teñen un estilo que se pareza á música do lugar. Se cadra ?Afroblues? fíxena na Habana e unha que poida parecer máis cubana, fíxena en Londres...
Reaxe con demora.
É iso, é que un tarda en dixerir, en precisar o que foi collendo de aquí e de alá.
Iso é unha saudade.
Non o dixo vostede mellor do que o podía dicir eu. Existen só sensacións que levas e que saen cando estás xa lonxe. Hoxalá tivera dito eu iso, porque iso é unha saudade. Cando estás lonxe é cando verdadeiramente entendes o que representou para ti.
Moitos dos que o acompañan en ?Totem? son os mesmos cos que estaba en Nicho Varullo ou nos Quinindiola.
É que se te fixa somos todos os mesmos Asisí Producións somos Toño Vázquez e máis eu, os mesmos que producimos o disco de Nicho Varullo.
Debo dicirlle que nun mercado do disco de Barcelona atopei o disco de Nicho Varullo por cincuenta pesetas.
Aquel de cartón? Si? Era todo noso. Tiñamos a nosa propia discográfica, que foi unha ruina, claro, xa se ve no prezo polo que vostede o adquiriu.
Non se crea, polo mesmo prezo comprei tamén dous de Machín
Levou tres clasicos, daquela.
Levei. E seguro que xa se revalorizou co seu éxito. Siga así.
Ademais, é moi interesante salientar que nós facemos todo autoproducido, como o faciamos entón. Por iso llo vendimos a Falcatruada, que se portou fenomenal porque houbo infinita liberdade na parte artística e creativa. E Fausto Isorna, que era o deseñador de Nico Varullo, é tamén o que fixo a portada de Narf.
O deseño do vinilo ?que é o que había daquela? de Nicho Varullo era unha verdadeira marabilla.
Pois o león de ?Totem?, tamén de Fausto, a min gústame pensar que é como a miña música: corida e coa forza do animal.
Esa forza regresou de cheo con este disco, aínda en acústico. estranaba o son no que se criou?
Claro. Eu escollín o acústico dun xeito práctico, porque precisaba un espectáculo práctico, doado de mover, simple, e no que puidera ser autosuficiente. Quixen isto porque o meu camiño é definitivamente a música. Nin quero nin podo facer outra cousa. Vivo disto, quero isto. E cos anos, nos diferentes proxectos que fas de maneira unida con outras persoas, con outros músicos, é difícil mover as cousas ao ritmo necesario para vivir disto, porque hai moitos que teñen outros traballos paralelos noutras historias. Escollín depender de min cando o precisara.
É por iso que se fixo cantante?
Ben, eu era o tipo que estaba detrás. Era o baixista e gustaba desa posición. Non é fácil avanzar cara a adiante. É unha cuestión de carácter e eu sempre preferín ser o tipo que estaba detrás. Resultábame máis cómodo. Pero chega un punto que seguir así é complicado polo que lle dicía antes, porque eu non quero outro camiño na vida que non sexa este e ás veces é difícil conciliar iso con grupos. Con isto non teño que recomezar de cada vez. Non teño que parar como con Nicho Varullo e comezar un novo proxecto. Comezar a Psicofónica e volver empezar.
Teñen a Psicofónica en stand by?
Imos facendo mutacións. A Psicofónica de Conxo é un grupo moi grande e moi difícil de soster no equilibrio necesario cando non todos nos dedicamos en exclusiva á música. Pero non está morto; está hivernando. Cero, a glaciación (reza o vocalista Carlos Santiago nun dos temas da banda).
Se non me trabuco, o seu disco ?Totem? non está editado plenamente con licenza ?creative commons?, que permite descargar gratuitamente calquera tema, pero si ten catro ou cinco cancións á disposición libre do público...
Ese tema lévano en Falcatruada e non nos ocupamos plenamente del, pero hai tempo que penso na historia da descarga de música. Paréceme ben. Que a música circule e se copie non ten problema. Moi ao contrario, de aquí a pouco ímonos pelexar porque nos copien a música. Está claro. É unha sorte que a xente che copie porque chegas a máis xente.
E despois, aínda que sempre hai xente especialmente mesquiña, moitos descargan a música que ten licenza libre e logo apoian os grupos dos que gustan comprando o disco. Iso vivímolo, por exemplo, hai pouco na presentación do último de The Homens, que editan con Creative Commons e podes descargar os temas de internet. Non como ve vostede o efecto negativo que pode ter sobre o autor.
Eu levo vinte anos na música e de dereitos de autor nunca vin case nada. Supoño que lle interesará máis a quen fai un tema con repercusión mundial. Eu non me movo así hoxe por hoxe, aínda que non podo asegurar que diría nese caso.
Iso se quere facerse millonario cun hit.
Non claro, para min isto non é unha carreira de tres días. Non fago unha música pensando: esta vez vou dar no cravo, vou facer un retrouso estúpido co que me vou forrar.
A súa música tamén é política?
Todo é político. E nese sentido, a miña posición está clarísima. O efecto do capitalismo termodinámico vese rapidamente cando viaxas por África, por exemplo. Cando fun por vez primeira a Mozambique no ano 95, despois de saír dunha guerra, vías que o país non tiña melloras sociais, senón melloras materiais do tipo: todo o mundo quere ter un teléfono móbil. Creáranse unhas necesidades que estaban nunha escala superior á da xente. E non só iso, senón que había que ver como se vendía o produto, ao xeito absolutamente occidental, con roupas de marca occidental e baixo o epígrafe da Geração Giro. Sabes? O de muito giro. Eu tambem quero ser giro. E mentres, todas as feridas da guerra presentes. E todos os meus amigos músicos intentando sacar adiante a música nas linguas minoritarias, mentres ías a un local onde a xente cantaba música de Ricky Martin. Iso tamén nos aconteceu un pouco aquí.
?Son dunha cidade futurista. Coa alma enredada na espiral. Arcos, casas, flores de pedra. Que alguén sementou. A calma no medio do vendaval. Cidade misterio, aldea oculta Santiago. A maxia aparece, invade e transforma. Os camiños son ríos. A pedra un manacial. Cidade incompleta, faro errante, Santiago. A noite dispuxo que guiasen os astros. E saímos ao encontro. Dos que viñan do mar. Retumba na néboa círculos. Campá no tímpano mental. Berenguele lelé lelelé lelé. O lento lamento do temporal. A calma no meio do vendaval?.
www.elcorreogallego.es |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
