QUE VOS CONTEN OS QUE SABEN, OU SEXA, NÓS. OS DE FORA DAN TABACO.
Pasaron trece anos dende que un grupo de amigos se xuntou para porlle música ás súas inquedanzas. Neses trece anos pasaron un montón de persoas por ese grupo, pasaron miles de cousas, unhas boas, outras non tanto. O que nun principio non pasaba de ser un divertimento acabou convertíndose nun barco que comezou a navegar por centos de mares, centos de portos nos que tomar terra e baixar a coñecer sitios, atopar xente, facer bos amigos e, porqué non decilo, dar con algún que outro elemento pouco recomendable (algún hai que aínda nos debe cartos, e non poucos precisamente?).
Hoxe, trece anos despois, parece incríble que ese barco nos levara por mares de todo o estado, que a marea nos fixera chegar a compartir a nosa equipaxe musical con xente que estaba no irmán Portugal, en Francia, en Alemania?
Tivemos o grande pracer de compartir singladura cun bo feixe de compañeiros de camiño, xente da que aprender moitísimo, xente coa que tomar un tróspiro despóis de tocar, coa que botar unhas risas, coa que compartir o enorme privilexio que é poderse adicar á profesión máis bonita do mundo.
E unha das cousas máis satisfactorias de toda esta historia é que todo esto foi posible en galego, que cando alguén nos preguntaba se ao atravesar o ?telon de grelos? traduciamos as letras para cantalas en español, a nosa resposta era un rotundo non.
En poucos sitios estivemos por aí fora nos que non aparecera cando menos un galego, e se un concerto noso era unha excusa para que os galegos do lugar se xuntaran a botar unhas pezas e armar unha boa festa o traballo era máis satisfactorio aínda.
Pois ben, tras trece anos de singladura, o noso barquiño precisa de pasar unha temporada no dique seco, para facer algunha reparación, para remendar as velas, e para que a tripulación poida descansar un pouquiño a neurona, que, aínda que non o pareza, ben que ten que traballar a pobriña dela neste choio.
Esta non é unha despedida, é un ata pronto, porque en ningún momento se está a falar de pechar o chiringuito. Simplemente imos tomar un descansiño para facer outras cousas, tomar outros rumbos quen lle apeteza, e cargar pilas ata que algún de nós, entre caña e caña, entre batallita e batallita, solte aquela de ?qué rapaces, quedamos mañá para ensaiar??, e xa estea liada outra vez.
De todos xeitos gracias, millóns de gracias a toda a xente que durante estes trece anos estivo con nós, tanto arriba como abaixo do palco. Bailando con nós, rindo con nós, suando con nós, compartindo con nós este traballo marabilloso.
E tede ben clara unha cousa, amenazamos con voltar cando menos o esperedes.
Vémonos nos torreiros.
(E mentras chega ese momento tende por seguro que algo faremos, porque o bicho da música, cando pica, pica ben forte, e pode ser un bo momento para coller unha caixa de gaseosas e empezar a facer experimentos, a ver que sae, que seguro que algo ha sair.
QUE VOS CONTEN OS QUE SABEN, OU SEXA, NÓS. OS DE FORA DAN TABACO.
