| Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|
|
| Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Uxía en Madrid |
|
 Uxía, marabilla serena
A cantante pontevedresa encandilou a un público ao que chegou a por en pé nun recital na Galileo Galilei (Madrid)
Ten que prodigarse máis. Asumiuno a propia Uxía Senlle, consciente de que os oito anos transcorridos entre Danza dás areas (2000) e o seu flamante Eterno navegar é unha inmensidade, por moito que ese novo traballo figure entre as grabaciones máis emocionantes e exquisitas da tempada. Pero como é unha artista minuciosa, a cita do mércores na Galileo Galilei trascendeu a súa condición do trinque discográfico para erixirse en acontecemento sociolóxico-musical. Non queda claro que pagase moita xente a entrada, pero alí estaba o núcleo duro da colonia galega en Madrid (de Teté Delgado a Víctor Coyote) codeándose cos grandes da música de ascendente tradicional, como Eliseo Parra, Luís Pastor ou Luís Martín Díez, o fundador do Nuevo Mester de Juglaría.
A súa voz é agora templada e emotiva e foxe sempre do aspaviento
Á cantante pontevedresa non lle quedaba outro remedio que marabillar. Ben arroupada, serena, sempre na súa salsa, cumpriu os pronósticos e marabillou. E iso que as circunstancias persoais non eran as máis propicias, renqueante aínda dunha pequena operación quirúrxica recente. "Ti canta baixiño", aconselloulle o médico o luns, antes de tomar o avión. Coma se fose tan sinxelo: cando Uxía canta, canta. "Só lle podería facer caso se me chamase Carla Bruni", chanceaba entre o seu círculo de amizades.
Pasou tempo xa desde a rapariga que prestaba a súa voz aos míticos Na Lúa nos anos oitenta, aquela moza modosita que dubidaba se escollera ben a vocación: debutou sobre as táboas nun concurso de cantautores onde ningún xurado dedicoulle unha triste mención de honor. choveu ata desde a Uxía que asombrou en 1995 con Estou vivindo non ceo, un álbum do que seguen bebendo ducias de músicos de raíz. Nin sequera é xa o rostro visible da plataforma Nunca Máis, un compromiso polo que se granxeou o rancor e a inquina de quen xamais se tomaron a molestia de escoitar un só dos seus discos.
A súa é agora unha voz templada e emotiva, que foxe sempre do aspavento na súa busca dunha expresión moito máis esencial. E niso atopou a horma do seu zapato no pianista, productor e arreglista Paulo Borges, un portugués das Azores. Un descubrimento de tintes case simbólicos, porque "desde as Azores domínase todo o Atlántico", como anota a artista de Sanguiñeda. E diso mesmo versa o seu presente discurso musical.
Porque o de Uxía xa non se circunscribe só á música tradicional galega, como cando rexistrou as mellores grabaciones coñecidas ata a data das emblemáticas Alalá dás mariñas ou Eu chorei chorei. Agora enarbola a canción lusófona, asume un certo deixe jazzístico e empápase de salitre atlántico en toda a súa extensión. A súa garganta aperta ese inmenso triángulo de océano que se estende entre Salvador de Bahía, Praia de Cabo Verde e Vilagarcía de Arousa.
A súa mesma aliñación instrumental é un infrecuente exemplo de cosmopolitismo e audacia. O acordeonista de Berrogüetto, Santiago Cribeiro, compartía espazo co contrabaixista de jazz Xacobe Martínez Antelo, o trombonista lisboeta Rubén Santos e o delicioso cavaquinho (esa guitarrita parecida ao timple canario ou o catro) dun caboverdiano, Jon Luz.
Sobresaiu a tenue sensualidade das nosas cores, canto á resistencia feminina que simbolizan mulleres como Malvela ou a Señora Carmen; ou esa festa colectiva que foi Danza ritual, co público xa fora dos seus asentos.
"Saberás que a morte non mata", canta Uxía en Sen ti. Algo parecido refire na lira, o tema popular co que nas Azores se conxura a sombra sinistra da parca. En efecto, agradécese estar vivo; aínda que só fose para seguir escoitándoa.
www.elpais.com |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
