|
|
|
|
|
|
| XA SOMOS MOITOS OS QUE PENSAMOS IGUAL ( UNHA OPINIÓN, TAMÉN, DRAMÁTICA ) |
|
 Hoxe o Faro de Vigo publica unha entrevista coa poeta Yolanda Castaño. O titular está na onda do que eu mesmo dicía aquí, algo dramático, o outro día. En concreto: O único que lle falta á cultura galega é promoción e mercado.
Daquela, seica xa somos moitos os que pensamos igual.
Da entrevista ( estou de acordo con Yolanda en todo o que segue ) destaco o seguinte: - Falaba das vangardas internacionais, a cultura galega precisa de novos aires?
- A cultura galega non ten moito que envexar ao que se fai a nivel estatal ou europeo, o único que lle falta é promoción e mercado. Porque o feito é que xente que fai cousas realmente arriscadas, modernas e de compromiso coa arte, e o público ten que ser coñecedor delas.
- Esa falta de difusión é por parte das institucións? tamén implica aos propios artistas?
- De todos. Por parte das institucións sempre se pode facer algo máis: aparellar circuitos e colaborar na distribución dos formatos... Tamén por parte das empresas privadas vinculadas á cultura; e logo por parte dos creadores, porque hai moitos que se queixan da falta de mercado, pero esperan a que llo leven aos pés do sofá.
Xa o dixen o outro día. E hoxe ela insiste.
Non temos nada que lle envexar ao resto das culturas europeas. Pero fáltanos promoción e mercado. O público non chega a coñecer o que facemos. E hai moito creador que está esperando que lle leven a promoción á súa casa.
Teño falado disto moitas veces con Yolanda. No fondo, e a pesar de que podemos soar dramáticos, síntome esperanzado de que de cada vez haxa máis creadores conscientes do mesmo: temos que gañar á xente, hai que ir a por ela. Non debemos acomplexarnos. Velaquí estamos. Isto facemos. Agora, lédenos, escoitádenos, xulgádenos. |
|
|
|
|
| LECTURAS DE VERÁN: LA VANIDAD DE LOS DULUOZ |
|
Había moito tempo que non gozaba tanto cun libro como coa obra de Jack Kerouac, La vanidad de los Duluoz ( Anagrama ), un texto no que o escritor nos informa da súa Educación Audaz, é dicir, os seus anos de formación como escritor. Pero é un libro tamén nos que se nos conta a súa vida ( inevitable non ter sempre, cando un le este tipo de libros, a mesma sensación: a miña vida é ben aborrecida... ), é dicir, o seu paso polo Fútbol Americano ( foi toda unha estrela ), a súa vida de mariñeiro, e as súas andanzas durante a Segunda Guerra Mundial. Por suposto, tamén toda a súa iniciación underground, as drogas e todo iso...
Pero, sobre todo, esta obra impresionante é unha longa carta dirixida á súa muller na que explica, como dixen, como foi que decidiu ser escritor.
O libro impresionoume por moitos motivos. Mais o que agora quero compartir con vós é un pensamento de Kerouac que sempre fixen meu: converteuse en lector porque decidiu pasar do sistema educativo tradicional. Pasou das clases, da academia, dos profesores da universidade, de Todo O Oficial, e, como a cousa máis lóxica do mundo, entrou nas bibliotecas e leu. O que lle petaba. Ceibo.
Despois, fíxose escritor. |
|
|
|
|
| NON PODE HABER LECTORES EN GALEGO ( UN ARTIGO DRAMÁTICO ) |
|
Gustoume moito a entrevista que lle fixeron no suplemento Mercados de La Voz de Galicia o pasado domingo ao libreiro Xesús Couceiro onde, entre outras cousas, declaraba: Un dos motivos de que o mundo do libro estea adormecido é o esquecerse da difusión. O titular tampouco era malo: A saúde do libro galego está mal, peor que a das outras literaturas.
Concordo totalmente con el. Pero centrareime no asunto da difusión.
A realidade é clara. E a quen non lle guste, que se rasque, ou como se diga iso.
Os nosos libros non se coñecen. Fóra, só saben de nós catro ou cinco. E só saben de catro ou cinco. E case que dan gañas de tirar foguetes. Pero, para min, a verdadeira traxedia é que dentro, só nos coñecen seis ou sete. Uns poucos máis. Pero, sobre todo, poucos máis.
O asunto é tráxico. E a quen lle amole que poña as barbas en remollo, ou como se diga iso.
A literatura galega dá todos os anos un mollo interesante de bos libros. Non todos o son, está claro. Pero algún de valor sempre hai. ¿E quen o sabe? Moi poucos. Malamente imos ter un lector galego se os galegos, en primeiro lugar, e os lectores galegos ( en calquera idioma ) non saben da existencia dos nosos productos. E estou convencido de que moitos dos que len, por exemplo, en castelán, accederían gustosos a moitos dos nosos libros ( algúns len de cando en vez en galego ) de saber do seductores que poden chegar a ser. Pero non o saben. Non poden sabelo. Nos medios non sae. E os que nos enteramos polo blogomillo xa somos lectores en galego.
No que ao noso sistema literario se refire, falla a mercadotecnia, a publicidade, os medios de comunicación... e probablemente, por suposto, fallamos os autores, que aínda non nos damos sacado de enriba os complexos. Non damos sacado peito. E habería que sacar peito.
No fondo, e sinto amargar desta maneira o verán, arrastramos un complexo de inferioridade ( claro, como non nos entenden, non ) que fai que non tomemos en serio o que hai que tomar en serio: que a nosa literatura non é mellor que outras; pero que tampouco é peor. E se xa todo o mundo sabe que a autora de Harry Potter anda a escribir unha novela policial ( comezan xa a traballar os señores da publicidade... e poño este exemplo porque está, ¡¡¡xa e aínda non o escribiu!!! na prensa de hoxe ) pois igual non estaría mal saber que é o que andan cociñando os autores de nós; non sei, por preguntarlles algo, porque teñan vida na sociedade, non sei, por dicir algo. E ao igual que todos sabemos que tal autora quedou finalista do Planeta ( xa saben: a escritora a quen se marxina en Galicia por escribir en castelán, segundo as súas propias palabras ), e se lle dan páxinas, e páxinas, e páxinas, pois igual estaba ben comentar, dándolle o mesmo espazo nos xornais, aos que en galego, polo que sexa, fan calquera cousa de valor.
Os nosos libros seguen sendo moi invisibles. E esta situación é das poucas das que non se lle pode botar as culpas aos de fóra.
En efecto: este é un artigo dramático. |
|
|
|
|
| MELLOR QUE A INSPIRACIÓN, A INTUICIÓN |
|
Hai unha idea moi extendida desde sempre que di algo así como que o feito de escribir é algo durísimo, que o escritor é un sufridor, que crear e padecer son o mesmo. O escritor, seica, é un tipo escuro que anda tirado por aí, agoniando as súas penas e miserias á procura desesperada desa metáfora que non dá saído, desa imaxe que anda buscando coma un tolo. Por iso o escritor vive fóra do mundo. E non se coida. E por iso bebe. E por iso é un desastre... lóxico, débese á súa arte. Non pode atender a nada máis.
Sempre tiven para min que iso era unha boutade do máis parva. De ser iso certo, ninguén se dedicaría a escribir. Ou habería que dicir que son todos unha panda de masoquistas.
Para min escribir é un instante de felicidade,un motivo para o gozo. Algo que me fai sentir ben e co que busco, entre outras cousas, que ti te sentas igual de ben. Soa pouco bohemio, é certo. De feito, pode soar incluso cursi. A nada que o penso, decátome de que soa moito mellor o outro. Pero é así. En especial, cando chega, máis que a inspiración, a intuición, ese instante máxico en que entendes que as pezas do puzzle que andas a construir desde hai meses ( no meu caso e agora mesmo, unha novela ) por fin encaixan.
Ese instante é sumamente feliz e compensa durmir pouco e traballar de máis e volver sobre as páxinas unha e outra e outra vez máis.
Pasoume nesta ponte, debaixo da ducha, a primeirísima hora da mañá, aínda medio durmido, cando intuín con absoluta claridade que era o que tiña que pasar no derradeiro capítulo da novela que ando a escribir desde Xaneiro; como se ensarillaban todas as tramas; como se solucionaban todos os interrogantes.
Crédeme: non andaba pensando na novela. Só estaba procurando o xel.
Pero de súpeto todo apareceu.
Ese instante, a intuición de todo iso, é un instante de felicidade. |
|
|
|
|
| LECTURAS DE VERÁN: EUME |
|
 Hai algúns anos lin un libro de César Antonio Molina que me gustou especialmente e que leva por título Las Ruínas del Mundo. De feito, traballo con poemas dese libro nos meus talleres de poesía.
Por iso tiña tantas gañas de ler Eume, que vén de publicar en Galaxia case que ao mesmo tempo que era nomeado Ministro de Cultura.
O poemario explica no básico que todos os ríos son o mesmo río: a vida. Unha imaxe, por outra banda, ben utilizada na historia da literatura. Pode ser o río. Ou pode ser o camiño de Kerouac. Todo o poemario é unha longa reflexión arredor do paso do tempo e de como, despois de todo, o que procuramos, nas nosas viaxes ( o libro comeza nun aeroporto ) é voltar ás orixes, aos nosos propios eumes.
Fique aquí esta nova recomendación.
Do poemario e da lectura da entrevista que hoxe publica El País e da que me interesa resaltar estas palabras: Es muy bueno ser un creador para el cargo que desempeño porque sé las necesidades de la cultura.
Mentres lía o libro pensaba: que marabilla, un poeta ministro.
Seica el tamén o ten claro.
Oxalá. |
|
|
|
|
| O ANIMAL MORIBUNDO |
|
Leo que Isabel Coixet xa está montando a súa adaptación da novela de Philip Roth, El Animal Moribundo. Os protagonistas serán Ben Kingsley e Penélope Cruz.
Os que seguides este meu blog xa sabedes da miña querencia por Roth, e que adoro a súa obra. Sen embargo, esa novela é a única do autor estadounidense que non me gustou. Cando digo isto en público, sempre hai quen se bota as mans á cabeza. Para defenderme, sempre digo que debe de ser defecto meu.
Daquela, por unha vez, espero que a película supere ao orixinal. |
|
|
|
|
|
|
