|
|
|
|
|
|
| LINGUA DE REIS E POETAS |
|
Ese é o título do meu artigo-brincadeira deste mes en A Nosa Terra. |
|
|
|
|
| NOSTALXIA ( SEGUNDA PARTE ) |
|
Nostalxia tamén, do intensos que eran os sabores. Saír da escola ( unitaria: oitenta nenos ou así desde "parvulitos" a oitavo de EXB ) da señorita Mary, e ir ao mercado, ao posto da miña nai, e pedirlle un duro, cinco pesetas de nada, e ir á de Concha, a "lechería", que así era como lle chamabamos a unha tenda na que merquei tebeos e chicles e celo e papel e de todo pero nunca leite.
Na de Concha, cravados polo pao nunha especie de cilindro transparente, estaban os Chupa Chups. Había nenos repelentes que lle facían meter a man dentro daquela urna de azucre e felicidade unha chea de veces ata que Concha sacaba o que eles querían. Eu non. Eu sempre fun máis sinxelo. "¿Cal queres, neno?". "Tanto ten, Concha, o que me deas". E Concha sacaba un chupa calquera e eu sacaba aquel plástico e xa era un chisquiño máis feliz.
Agora, seica, os Chupa Chups cumpren 50 anos. E horror dos horrores, a empresa vén de anunciar que van saír sen pao. Que outro vai ir recheo de chocolate, pero sen azucre, e que outros serán brandos e con zume de froitas dentro.
Nostalxia dun tempo que xa foi. Dun eu que xa non volverá ser.
Chupa chups sen pao... vivimos na era da farsa. |
|
|
|
|
| NOSTALXIA ( PRIMEIRA PARTE ) |
|
Leo que hai trinta anos da estrea de Grease.
Chamádeme nostalxico. Tanto me ten.
Non podo deixar de ver a película de cada vez que a pasan pola tele. Na casa ódianme porque non só a vexo, senón que ademais vou contándoa, anticipando esceas que, de tan repetidas, xa todos saben. Mais eu fágoo igual.
E non podo deixar de emocionarme, hortera, seino, probablemente patético, asumo sen vergonza, cando cantan aquilo de Tell me more eles e elas en Summer Nights. Sei que non van respectarme máis se lles digo que teño o vinilo, dobre, gardado coma unha alfaia valiosa no meu despacho de traballo, e que de cando en vez póñoo. Está alí, ao carón da miña colección, completísima, de discos dos Beatles.
Foi unha canción de Grease a primeira que puxen nunha daquelas máquinas de discos que había nos bares ( You're the one that I want ... ohh ohh ohh, honey!!! ). Foi a BSO de Grease a primeira cinta de casette que gastei de tanto oíla.
Pero sobre todo, Grease é Pilar, unha nena do meu tempo ( ¡tiña eu doce anos! ) da que teño primeira constancia de ter namorado. Ou algo así. Pilar os domingos no Roxy. Pilar na sesión das tres e media os domingos, flocos de millo, fragolosina que rico helado, pipas Facundo e bicos sabor chicle de fresa ácida. Porque Pilar, á moda, gastaba aqueles pantalóns coma Olivia Newton-John, de coiro negro. Incluso, na miña memoria, ten o pelo cuspidiño a Sandy.
Ollo cara atrás, neste comezo de verán que, non sei por que, recende a nostalxia.
Tell me more...
Contarei máis. Mañá. |
|
|
|
|
| CHOVE PARA QUE EU SOÑE |
|
Un dos meus grandes praceres diarios é ir camiñando moi de vagar ao traballo. Gusto de sentir a friaxe da mañá, de cruzarme máis ou menos coa mesma xente cada día. Poño un auricular nunha orella, soa a música, vou cantando, en baixiño, para min. Un pracer sinxelo.
Hoxe, chegando á fin do meu camiño, vexo dúas grandes pancartas desas enormes de publicidade nas que nunca ninguén - eu tampouco - repara. Mais desta vez si.
Á esquerda, o anuncio dunha inmobiliaria. Apartamentos adosados á beira do mar. Un horror. Do outro lado, unha constructora. Outro horror.
Pero no medio - ouh gloria - uns versos ben coñecidos de Uxío Novoneyra no marco da campaña para o fomento da lectura da consellería: Chove para que eu soñe?.
No medio da industria do ladrillo, as verbas enormes de Novoneyra. Na miña orella esquerda treme Andrés do Barro.
Entrei no traballo. Sorrindo. O día sería - non tiña dúbidas de ningunha clase - un chisco mellor. |
|
|
|
|
| CERVANTES GUAPA |
|
Hoxe pasei por diante da antiga librería Cervantes de Vigo. Para os que sodes desta miña cidade xa sabedes todo o que significou e a importancia que desde sempre e durante décadas tivo para miles de vigueses ata que pechou hai aproximadamente un ano. Para os que sodes de fóra, de certo que en cada unha das vosas cidades e vilas hai unha, ou un par de librerías emblemáticas ás que, polos motivos que sexan, lle tendes moita querencia.
Que unha librería desapareza é ben triste, pero moito máis se o negocio que ocupa o seu lugar camiña por vieiros radicalmente distintos dos que adoitaba ter cando era un templo de libros, de versos e de historias.
Co caso da do Cervantes cúmprese á perfección á metáfora postmoderna de que moito máis importante que o interior é a carcasa de fóra, que moito máis valorado socialmente que a lectura é a epiderme e a talla 38. Ou, cando menos, que é moito máis rendible.
Onde ata hai ben pouco había moreas de libros agora existe unha tenda ( cando menos tiveron o bo gusto de conservar o "Cervantes" no nome do negocio ) dedicado a "parafarmacia". Mais os carteis e as verbas escritas no escaparate non deixan dúbidas: antiestrías, dietas, incompatibilidade alimentaria, control de peso...
O signo do noso tempo. |
|
|
|
|
| O FALLO FOI UN FALLO |
|
Déronlle ao Google o Príncipe de Asturias. Desta vez, o fallo foi un fallo.
O tópico di que eses galardóns teñen case que tanta importancia coma o Nóbel. Xa que logo, entendemos que a xente ou institucións que son premiadas é porque hai práctica unanimidade arredor dos seus méritos.
Neste caso hai motivos para disentir.
Premiaron a Google, unha empresa que, para entrar no mercado da China, aceptou facelo desde a censura, é dicir, desde a mentira. Así, se un chinés ou unha chinesa poñen no Google, desde a propia China, "matanza de Tiannamen" ou "democracia" ou cousas polo estilo, o galardoado Google, o premiado Google, o asturiano Google diralles iso, tan democrático de Page Nof Found, ou sexa, que te aguantas e non ves isto, disidente, e ollo, que che vai aparecer, coa colaboración do Google, a policía pola porta en calquera instante deste olímpico ( outra vergoña ) ano.
O fallo foi un fallo. |
|
|
|
|
| LIBROS DE PAPEL versus LIBROS ELECTRÓNICOS |
|
 Hai ben de tempo que tiña gañas de ligar aquí este meu blog con este artigo do sempre lúcido e claro José Antonio Millán.
E tiña gañas de facelo porque coido que a súa posición - equilibrada e ecuánime - é a que no fondo explica mellor que ningunha outra o que vai ser e debe de ser o futuro do libro e o que ten que seguir sendo e debe de ser o senso común.
Fronte dos apocalípticos que levan augurando a desaparición do libro desde hai non sei canto, aos que se negan en redondo e en cadrado a aceptar a evidencia inevitable do dixital, impóñense opinións coma a súa: amamos os e-books por todo o que nos van permitir facer ( acceso rápido á información, podermos ler libros moi antigos dixitalizados, etc... ); pero aínda non hai invento máis cómodo, xeitoso e amigable, para ler, que un libro de papel dos de toda a vida.
A convivencia é inevitable. E dicimos máis: é o mellor dos estados posibles.
Porque por moito que nos dean os libros electrónicos, os que amamos os libros non imos deixar de gozalos; pero por moito que amemos os libros que cheiran a libros e teñen tacto de libros e "soan" coma libros, non imos deixar de aproveitar outros soportes que, pola súa inmediatez e posibilidades, poden completar a nosa felicidade lectora. |
|
|
|
|
| COMO MUDARON OS TEMPOS |
|
 Antonte, como todos os anos, acodín a un colexio de primaria, público, no que estudou o meu fillo maior, a facer cos de 6º un cativo, pero intenso, obradoiro de poesía.
Marchei a iso da media mañá todo cheíño de ledicia polo ben que saíra todo e polo ben que cando menos eu, o pasara facendo versos con eles.
Camiño do coche, un par de rúas máis abaixo do colexio, íase oíndo de cada vez máis alto a fermosa voz de Serrat cantando a Antonio Machado. Todo pasa y todo queda/pero lo nuestro es pasar/pasar haciendo caminos/caminos sobre la mar.
Cheguei ao coche, aparcado ao carón dun colexio moi de monxas, moi relixioso de toda a vida, moi privado de toda a vida, deses que, nos tempos da longa noite de pedra do franquismo, obrigaban aos nenos pobres do barrio que non pagaban a mensualidade ( porque non podían, pero estaban como "obrigadas" a acoller unha porcentaxe "de nenos así") a poñer un mandilón distinto ao do resto, para que non se esquecese, supoño, a clase social - inferior - á que pertencían.
Subín ao coche entendendo que os tempos si que mudaron. Aí estaban de festa de fin de curso, por iso a música a toda pastilla, e quen soaba era Antonio Machado por boca de Serrat, é dicir, un perseguido, un republicano, un poeta represaliado. Un ao que, probablemente, obrigarían a levar un mandilón distinto. |
|
|
|
|
| FANNY AGUIRRE |
|
 Seica Esperanza Aguirre conseguiu que Telemadrid non emitira as imaxes nas que, digamos, perdía os nervios diante dunhas manifestantes o outro día. Deulle - din - por censurar ( probablemente os xornalistas desa súa canle soportan a peor das censuras: a autocensura ou a censura preventiva ) e o que conseguiu, precisamente, foi que todas as canles e sobre todo a Rede, reproducisen as imaxes por todas partes e todo o tempo.
Os políticos, polo xeral, cando meten a gamba, son así de torpes.
Igualiño que a portada famosa de El Jueves de aí atrás.
Ben mirado, se cadra o que un precisa é que lle censuren un libro para vendelo a eito.
De feito, no seu día e hai moito tempo, John Cleland, un autor de clase alta pero caído na desgraza do cárcere, escribiu desde alí Fanny Hill, unha obra considerada polémica ( desde o cárcere tamén escribía obras subidas de ton o Marques de Sade, non sei que terá a prisión para a inspiración ). Cando por fin o soltaron, a pouco máis méteno de novo pola noveliña en cuestión. Non lle quedou outra, para non volver a presidio, que renegar dela, e, de feito, escribiu unha versión, digamos, decente. A oficial fora prohibida por obscena.
Adiviñen cal era a que, en edicións pirata, vendíase e vendíase e vendíase. |
|
|
|
|
| O INSTINTO BÁSICO DA DOCUMENTACIÓN |
|
Teño unha certa debilidade por ver películas nas que o protagonista ou algún deles son escritores. Debe de ser algo relacionado coa deformación profesional. O que non recordaba é que a infumable Instinto Básico ( vina na estrea, saíndo da adolescencia, e a noite pasada, só o final, na tele ), non me acordaba, dicía, de que a protagonista - Sharon Stone - era unha novelista. De certo que non o lembraba, moi probablemente porque, cando a vin por vez primeira estaba máis pendente de... digamos... outro tipo de detalles.
Rin un cacho para min mesmo ao escoitar a idea que teñen os estadounidenses sobre o que é a documentación no traballo do novelista. A Stone pásase toda a película deitándose co poli "para documentarse para a súa novela", e ten o comportamento sexualmente exaltado que ten porque "necesita datos".
Eu sabía que a fase de documentación á hora de escribir unha novela é importante. Pero nunca se me deu por esta caste de metodoloxías.
Haberá que ir adaptándose a esas técnicas. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
