|
|
|
|
|
|
| SER MÁIS |
|
Hoxe en El País hai unha interesante entrevista co académico da española, Francisco Rico.
Nun determinado instante da mesma, di algo moi atinado sobre o feito de ler: "La gran ventaja de la lectura s que te permite ser pícaro y villano. Yo soy a veces Eichmann y otras un judío de Auschwitz".
Coido que iso é algo que imos buscando moitas veces ao ler: ser outros.
Poucas actividades poden facer tanto dun xeito tan simple. |
|
|
|
|
| ALMODÓVAR |
|
Leva a prensa uns días falando de que o cineasta Pedro Almodóvar inaugurou blog, e que está a servirlle para ir contando como vai a súa película.
O seu espazo web está moi ben, pero eu quero aproveitar para reivindicar o Pedro Almodóvar do comezo. Porque a pesar dos Óscars e tal, non gusto do seu cine, agás de dúas películas que podo ver con agrado: Matador, pola súa carga un chisco surreal, e despois, pero pola sorpresa que foi (aínda que cinematograficamente non vala nada, Almodóvar sábeo ben ), Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón. Eu tiña 14 anos cando esta última se estrenou e, literalmente, flipei. Pareceume unha broma inmensa pero que, en calquera caso, deixaba claro que alí detrás había un tipo disposto a facer coa cámara directamente o que lle saíse dese sitio. Hoxe boto de menos ese aire libertario, xa non no cine de Almodóvar, que hai anos, xa o dixen, que non sigo, senón, en xeral, na arte. Moito máis doméstica. Moito máis correcta. |
|
|
|
|
| O TEMA |
|
Hoxe xoga a selección española e, seica, non hai máis tema no mundo. Pos a radio e aí están. Por a tele e hai están. Están por todas partes, coma os átomos que, por certo, seica son redondos coma un balón.
Coma sempre, el estivo xenial para deixar claro que é o que importa e que non. |
|
|
|
|
| AGORA ( ¡¡¡O CASTELÁN AMEAZADO??? ) |
|
Esta mañá escoitei unha entrevista con Carlos Mejía Godoy, seguro que o lembrades, aquel de Son tus perjúmenes mujer ( tus pechos.... tus pechos cántaros de miel, etc... ) que aledou a nosa infancia.
Nun determinado instante, explicou que en Nicaragua hai lugares onde se falan palabras das linguas que trouxeron os colonizadores, e que era moi común escoitar a palabra agora.
Freei en seco. Estarrecido. E pensei: como se enteren uns que sei eu, dirán que o castelán e os dereitos dos castelán falantes están ameazados por culpa do galego... tamén en Nicaragua. |
|
|
|
|
| EGOS |
|
 Lucidísimo o artigo de onte en Babelia de Juan Cruz, titulado Egos Revueltos sobre, precisamente iso: o ego dos escritores. Pareceume divertidísimo ese comentario de que os escritores "desayunan egos revueltos. Primero yo, y después yo". Lédeo de vagar e aprenderedes cousas. Sobre todo, que moitos dos nosos grandes mitos literarios tiñan moito de egocéntricos. Desde Borges, que en canto podía aproveitaba para poñer a caldo aos seus contemporáneos, pasando por outros célebres que movían os libros nas tendas para que os seus estivesen por enriba, a aquel que desprezaba o mundo editorial pero mallaba nos editores para que fixesen publicidade dos seus libros.
En calquera caso, tanto egocentrismo demostra que todos somos mortais. |
|
|
|
|
| NO PASAMENTO DE PAUL SCOFIELD E DAS UTOPÍAS |
|
 O xoves finou Paul Scofield, o grande actor británico que, independentemente doutros traballos, sempre o lembrarei por ter encarnado a Tomás Moro no cine, papel polo que lle deron o seu único Óscar en Un home para a eternidade.
Mirei aquela película con grande interese pois a día de hoxe segue a fascinarme a Utopía de Tomás Moro. Recoméndolle a todo o mundo a súa lectura, e de paso, que tenten responderse a unha serie de preguntas.
A primeira delas, como é posible que en pleno século XVI un autor coma Moro fose quen de escribir un libro tan radicalmente revolucionario na súa descrición da illa de Utopía que, no fondo, é unha crítica durísima á sociedade europea do seu momento. En segundo lugar, como é posible que o libro siga a ser tan moderno. Porque todo o que Moro propuña aí para mellorar o noso xeito de vida, todo o que Moro explicaba aí que había que tentar erradicar da sociedade ( en especial nos cargos políticos ) sigue a ser absolutamente válido cinco séculos despois.
En pleno século XXI ( e tanto me ten o demodé que vai soar isto ), quero seguir soñando utopías. |
|
|
|
|
| MEDRA A LITERATURA FANTÁSTICA. NORMAL |
|
Leo en moitas partes que está a medrar o interese entre os lectores xa non tan novos, pola literatura fantástica. O feito, en si mesmo, é redundante, porque toda literatura é fantástica.
Pero dando por feito que sexa un xénero todo iso dos monstros, as realidades paralelas, a épica dos aneis e das probas iniciáticas e tal, o único que teño que dicir é: normal.
Porque a realidade é tan sumamente aborrecida(veño de mercar o xornal, disimulen ) que dan gañas de irse a viaxar por aí con elfos, reencarnacións de Arturo e unha boa Xenebra. Co personaxe, digo. |
|
|
|
|
| XUÍCES POETAS |
|
 Leo en El País de hoxe que hai xuíces case que tan extravagantes coma os escritores. E ao igual que estes, que moitas veces utilizan a literatura para facer xustiza, seica agora anda por aí adiante algún que outro xuíz metido a poeta.
Velaquí unha mostra de parte dunha sentencia de divorcio redactada polo xuíz de Tenerife Álvaro Gaspar:
"Procede acceder a la separación / que imploran tanto el señor Triana / al que no le da la real gana/ de soportar la tensión/ como la señora Sarmiento/ que no sufriendo escarmiento/ tras su primer tropezón/ persiste en el mismo tono/ y aduciendo el abandono/ suplica una solución".
A pregunta agora sería que é o que non se toma en serio, se a poesía ou a adminitración de xustiza. |
|
|
|
|
| A CAÍDA DO PRINCIPIÑO |
|
 Hai uns días revelouse que o piloto alemán Horst Rippet confesou, 64 anos despois, que foi el quen abateu o avión de Saint-Exupery cun caza Me-109.
Esa mesma noite, revelóuseme, nun soño, o que ía pensando o autor mentres caía ao mar.
Isto non figura en ningún libro de historia da literatura. Son cousas dos soños:
"Mentres Antoine de Saint-Exupery caía ao mar, ferido de morte o seu avión, non ía pensando, non, nas cousas que quedaban atrás, tampouco se lle apareceron veloces imaxes da súa vida pasada. Non. Aparecéuselle, subido a un baobab que penduraba dunha nube, un neno estraño cos pelos crechos e unha longa capa como de mosqueteiro. Levaba unha espada e, o máis fascinante de todo, dúas estrelas cada lado da face, tan fermosa. Díxolle: non temas. Aí abaixo só hai auga. E despois, a eternidade. Imos xuntos ao meu planeta, onde só hai unha flor, que hai que regar, e que é capaz de chorar e de rir. O avión, preñado dun ruído estridente e mortal, caía coma aire livián sobre o mar. O que ninguén sabe é que, xusto antes de impactar contra as ondas encalmadas dun mar comprensivo e alleo, Antoine de Saint-Exupery xa estaba moi lonxe. Hai quen asegura que nun principado alleo, aló, moi afastado, xusto alí onde podes ver, se tes ollos para ver, un asteroide feliz" |
|
|
|
|
| EU TAMÉN QUERO |
|
Ese é o título do meu artigo (namorado) de hoxe en A Nosa Terra Diario.
(A foto, é de Francesca Woodman; agora lede o artigo ) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
