É unha grata nova ler que a casa de Castelao, en Rianxo, vai ser declarada Ben de Interese Cultural. Ten un dono e iso non o discute ninguén ( non coma no caso de Méirás, que si que se discute )pero sen embargo, dalgunha maneira ( aínda que só sexa no plano do simbólico ) a casa é de todos. Iso é algo que cómpre que entendan os propietarios de determinadas casas e, por suposto, o conxunto da sociedade. Coidar ese patrimonio e poñelo ao servizo da comunidade é facer, tamén, cultura. Daquela, parabéns para a Consellería. Unha boa nova que axudará a que Castelao estea, máis aínda, sempre en Galiza.
O outro día, lendo unha reportaxe sobre a saída dunha biografía sobre Himmler, xa sabedes, o segundo de Hitler e responsable de executar ( nunca este verbo foi máis descritivo ) a millóns de persoas nos campos de exterminio, souben dun dato que descoñecía: que en realidade, a idea das cámaras de gas ocorréuselle, seica, en outubro do ano 41 ao xefe de policía e das SS do distrito de Lublin. Ao xerarca nazi pareceulle unha idea brillante e o resto xa se sabe como foi.
Lendo a reportaxe, lembreime dun feito da miña infancia que de certo que será familiar para moitos e moitas dos que len este blog. Acordeime subetamente da carraxe que me daba o comportamento dalgúns compañeiros da escola ( falo de cando eu era moi pequerrecho e na escola se pegaba con total naturalidade, que bestas... ), que se ofrecían para traerlle ao profesor ou á profesora unha vara de vimbio ou algún bo pao unha vez que o habitual rachaba. Iso pasaba na miña pequena escola ( en realidade, un garaxe ) unitaria en Teis. Daban con varas nas mans, nas cabezas, nas costas, onde cadrara ( hei de dicir que a min nunca me deron; seica era un cacho pan e un tipo obediente, mais presenciei, coma todos, castigos físicos brutais ). Cando o artefacto torturador rachaba, sempre había algún neno que se ofrecía a conseguirlle outro.
Levo iso gravado na memoria.
O recordo resucitoumo o asunto das cámaras de gas.
Sempre hai máis violentos que os violentos, xentes grisiñas que queren impresionar aos seus superiores ofrecéndose para perfeccionar os métodos da dor.
( Quizais por iso, debo recoñecelo, no fondo aledábame cando eran eles os pegados coas súas propias varas ).
No fondo é unha lembranza ben tristeira.
Xa sei que se ligou desde moitos blogs, pero quero traer hoxe aquí esta marabilla de anuncio canadiano para o fomento da lectura ( que ven a dicir algo así como "se non les, os personaxes morren" nunha tradución máis que libre ) porque hoxe vivín a situación contraria.
Visitaba un hospital. Nada serio. Pero estaba a esperar o meu turno. Unha nena moi pequena choraba sen consolo. Era obvio que lle doía. O que fose. Pero doía. A nai acariñábaa. Non eran de aquí. A cor da súa pel e, sobre todo, a súa lingua fermosa deixábano claro. Daquela, a nai abriu o bolso. Sacou un libro sen cuberta. Víase moi vello. Comezou a ler.
A nena calou.
Non sei se desapareceu a dor.
Deitou a cabeza no brazo esquerdo da súa nai e escoitou o conto.
E eu maldicín non entender nada de nada.
Leo, feliz, que a Bliblioteca do Concello do Porriño motiva á lectura co sorteo dunha cesta de Nadal... pero chea de libros. É dicir, o mesmo que en calquera bar pero cambiando turróns, botellas de sidra e polvoróns por historias de pantasmas en castelos encantados, de piratas e de tesouros perdidos en illas que non veñen nos mapas, de detectives habilidosos que sempre, sempre, dan co asasino.
Obviamente, é moita máis cesta que as outras que andan por aí.
Daquela, ademais de aplaudir, aproveito para lembrar que, dado que o Nadal é a orxía do consumo por excelencia, hai que pedirlle aos pais que sexan coherentes.
Porque se a un pai ou a unha nai lle preguntamos que prefiren, que o seu fillo pase as horas falando polo móbil ou lendo un libro, todos responderán o segundo, sen embargo, os expertos constatan que de cada vez se lles agasallan máis teléfonos móbiles a cativos máis pequenos ( de once anos, por exemplo ); e se a un pai ou a unha nai lle preguntamos, que prefiren, que o seu pequecho fantasíe lendo nos libros ou cos videoxogos, daquela, responderán que o primeiro mais, moi probablemente, agasallarán o segundo.
Daquela, neste Nadal, coherencia.
Que todos entendan que agasallar un libro é facerlles un ben.
Mañá venres pasareino nesa marabilla que é o Culturgal, onde a Editorial Galaxia ten unha presenza importante ao igual que outras moitas empresas da cultura deste país.
E a iso das 18.45 participarei nunha emisión, vía Internet, dentro do programa Falemos de libros no stand da Asociación de Escritores en Lingua Galega para falar dos meus novos proxectos literarios. Direi algo - supoño - sobre a miña nova novela para mozos que sairá a primeiros do ano que vén.
Xa que logo, para os que pasedes pola Coruña, alí nos vemos. E para os demais, se tendes ganas, vémonos, ás 18.45 en directo e facendo clic na tele que sae aquí.
Hoxe polo serán collínme a min mesmo como toda compaña. Entrei nun café. A música gustábame. A xente gustábame. A camareira sorriume. Dúas rapazas, preto da cristaleira, ollábanme, probablemente intrigadas por ese mollo enorme de folios que traía comigo debaixo do brazo.
Sentei. Puxen ben os pés sobre o chan e saquei prendas de abrigo. Un chisco despois, na miña man dereita un bolígrafo co que alguén amable hai pouco me agasallou. Pedín un café moi quente, case que imposible de tomar. Sempre os tomo así. A caloriña tróuxome lenta pero intensa a inspiración. E ela, as palabras que andaba procurando.
Sóubome rico o café e a fervenza de palabras que deitei sobre os folios. Sentado comigo mesmo. De parladoiro comigo.
Despois do derradeiro grolo, pensei que en moitas ocasións é de verdade fantástico ser escritor.
Botei o serán de onte, por asuntos de traballo, no coche. Crucei a provincia de Lugo envolvido na neve e, como fago sempre, escoitando a radio, viaxando de vagar. Cantando.
Crucei a provincia de Lugo envolvido na voz de Joan Baptista Humet. Entre as folerpas da neve atopei a súa voz e a nova de que viña de morrer.
E entre as folerpas da súa voz, cruzando en coche a provincia de Lugo envolvido na neve, aparecín eu, adolescente, cando quería ser músico ( aínda quero ser músico ) e atendía a aquelas letras que, aínda hoxe, me din tanto. Parei o coche para deixarme subir. Mireime boa cara. El/eu díxome: non cambiaches tanto.
Botei o serán de onte no coche, debullando as folerpas da neve mentres cruzaba a provincia de Lugo. Na parte do copiloto ía Joan Baptista Humet e, detrás, eu case que adolescente con Los Secretos. A radio dixo, ou non sei se soñei que dixo, que a banda cumpría 30 anos. Ollei polo retrovisor e si, había neve. Pero tamén estaban eles, toda a banda.
E eu, con doce anos, cantando que sobre un vidrio mojado escribí tu nombre.
Sin darme cuenta.
O outro día, lendo unha reportaxe sobre a saída dunha biografía sobre Himmler, xa sabedes, o segundo de Hitler e responsable de executar ( nunca este verbo foi máis descritivo ) a millóns de persoas nos campos de exterminio, souben dun dato que descoñecía: que en realidade, a idea das cámaras de gas ocorréuselle, seica, en outubro do ano 41 ao xefe de policía e das SS do distrito de Lublin. Ao xerarca nazi pareceulle unha idea brillante e o resto xa se sabe como foi.
