|
|
|
|
|
|
| GALEG@S TÚZAROS EN CULTURA |
|
Neste blog, e noutros, somos especialmente prosmas falando da nosa cultura, do noso sistema literario, de promocionar a lectura, de promover o consumo cultural galego e toma e tumba e veña e dálle.
Para que.
A realidade di outra cousa.
A realidade pasa de nós.
A realidade non quere saber nada de nós.
Vense de publicar o Anuario de Estatísticas Culturais que cada ano elabora o Ministerio de Cultura.
Galicia atópase moi por debaixo da media do resto do Estado. Esa media está en 242.7 euros ao ano e por persoa en gasto cultural, mentres que os galegos só meten en cultura uns 168 euros ao ano, é dicir, uns 14 euros ao mes.
¿Como vai manterse unha industria cultural así?
A reflexión coido que pode ser interesante nestes días nos que andamos, en pleno Nadal, onde, de media ( deixádeme ter o día matemático ), cada galego gastará 821 euros.
Aí, no consumismo, si que somos unha potencia.
Deixémonos de andrómenas: temos moi claro o que nos interesa.
( Opina sobre este artigo e non esquezas participar no noso Xogo de Nadal ) |
|
|
|
|
| ¿E TI QUE PERSONAXE ES? ( XOGO DE NADAL) |
|
 Propóñovos un xogo para estes días de Nadal.
Ti, de ser un personaxe da literatura, ¿cal serías e por que? Mergúllate na Memoria Literaria e dime que personaxe es e por que ese en concreto. Teñen que ser personaxes literarios.
Porque, ¿quen non foi algunha vez Hamlet con todas as súas dúbidas, ou Peter Pan negándose a medrar, ou Gregor Samsa sentíndose un becho repugante ou...?
Hoxe, quizais porque estou nunha etapa teimuda da miña vida, síntome coma o Capitán Ahab, á procura, desesperada, de Moby Dick.
Animádevos a xogar en Nadal. |
|
|
|
|
| HIMNOS, FLAMENCOS. MELLOR: ANDRÉS DO BARRO |
|
 Vin a interpretación aflamencada do Himno Galego que ten á presidenta do Parlamento e aos do Bloque rifando e chamándose de todo.
Pareceume sublime. Sentida. Ben cantada. Emocionante.
Pareceume inoportuna. Absurda. Impropia. Alucinante.
Non era o lugar.
En calquera outro contexto, quizais si. Jimmy Hendrix fíxoo en Woodstock co dos Estados Unidos.
O que queda agora é unha rifa monumental e á transmisión ao resto do Estado de que os galegos, cando non están a discutir sobre fusos horarios bérranse sobre asuntos flamencos.
Eu prefiro lembrar, xa que de música falamos, que tal día coma hoxe, hai 16 anos, morreu Andrés do Barro. Que cantou en galego en épocas tristeiras.
¿A que espera a Real Academia Galega para dedicarlle o Día das Letras Galegas? |
|
|
|
|
| UN SÍNTOMA DE NORMALIDADE |
|
 Reflexionamos moito sobre a saúde do noso sistema literario. O feito de que o fagamos tanto e dunha maneira tan insistente xa deixa claro a anormalidade da situación.
Sen embargo, hai que recoñecer que, nos últimos tempos, hai un aspecto no que si que temos progresado moitísimo. Refírome á publicación, nalgúns casos incluso antes que en castelán, dos máis importantes escritores mundiais da actualidade.
Velaí o caso de Martin Amis, agora editado por Galaxia. Ou o traballo, á inversa ( evidente nome para unha colección ) desenvolvido por unha editorial como Rinoceronte que, ademais de especializarse en traduccións ao galego, agora verque ao castelán os clásicos de Nós.
Non sempre van ser todo queixas.
( Este post nun momento coma este, no que estou a gozar coma un tolo do Brooklin Follies de Paul Auster en galego ) |
|
|
|
|
| FRANCO: ACADÉMICO DA GALEGA |
|
 Remata o Ano da Memoria.
E fixéronse moitas cousas algunhas delas moi interesantes.
Sen embargo, remata o ano e Franciso Franco, por incrible que vos pareza, segue a ser membro ( honorario, ou non numerario ou algo así, pero está ), da Real Academia Galega.
¿Alguén pode dar unha explicación lóxica de como isto é posible? |
|
|
|
|
| ¿E TI A QUE AUTORES VOLVES? |
|
 Polo xeral, cando leo un libro, gárdoo, e moi de cando en tarde volvo a el. De feito, a meirande parte dos libros que lin e leo na miña vida, sei que non volverei collelos na man, agás para quitarlles o pó.
Mais todos os lectores temos un ou dous escritores aos que non podemos evitar volver unha e outra vez.
Para min son Borges e Celso Emilio Ferreiro. Na narrativa e na poesía, respectivamente.
Agora, a pregunta de fin de semana: ¿cales son os autores aos que ti volves e volves e volves nun eterno retorno eternamente retornado? |
|
|
|
|
| SUSO DE TORO E ALATRISTE |
|
 Levei unha grande alegría onte cando tiven noticia de que, por primeira vez na historia da literatura galega, ía emitirse por televisión un anuncio dunha novela en galego, concretamente de Home Sen Nome de Suso de Toro. Un anuncio na tele e en Nadal... Pinta bonito.
Pensei: que gran nova, así se verá a literatura galega máis, que ben, que ben, que ben, xa non seremos tan invisibles.
Mais a ledicia duroume ben pouco. Hoxe, ás sete e media da mañá, sentei un rato, antes de almorzar, a ver as novas da televisión.
Poño CNN+. Sáeme a locutora falándome de que xa sae o novo libro de Alatriste, que leva non sei cantos millóns vendidos, moreas de fotógrafos por todas partes, flashes, Arturo Pérez-Reverte falando do libro. Publicidade gratuíta para un libro que non o necesita. Zapeo. Poño Telecinco. Arturo Pérez Reverte falando de Alatriste, flashes, moreas de cámaras, o autor falando do seu libro. Máis publicidade gratuíta.
Penso que estou ledo polo anuncio dun par de segundos do libro de Suso de Toro na televisión. Alédome con toda a alma. Mais poño a alma a chorar diante da evidencia do pequerrrrrrrreeeeeecccchhhiññña que é considerada a nosa literatura desde fóra, as poucas posiblidades que, diante de tanta descompensación, temos para saír adiante. |
|
|
|
|
| CAPITÁN TRUENO |
|
Leo agora que volven editarse as historias do Capitán Trueno.
Leo iso e de súpeto véxome a min mesmo lendo na cama, con sete anos ou así, os tebeos ( daquela aínda non cómics nin banda deseñada , tapando a lámpada coa parte de enriba do pixama para que meu irmán puidese durmir.
É innegable que todos os que andamos polos corenta anos ( Trueno saiu hai 50 ) temos entre as nosas influenzas máis destacadas, eses heroes dos tebeos que loitaban contra tiranos, vivían todos os días aventuras, amosaban unha fidelidade polos amigos inmensa e, sobre todo, vivían por e para a xustiza no mundo.
Trueno. Crispín. Goliat.
Ademais agora enterámonos de que o autor era de esquerdas e, como non podía dicilo así de claro na España franquista da época, aproveitaba para facelo disimuladamente poñendo ao Trueno a loitar contra as tiranías, as dictaduras e os gobernantes opresores... pero polo mundo adiante.
Xa sei o que pedir como agasallo de Nadal. |
|
|
|
|
| NA CASA DE VICTOR HUGO CON BERNARDINO E ROSALÍA |
|
Pasei a ponte, ademais de na lúa, en Euskadi.
Entre outros sitios, visitamos Pasaxes de San Xoán, un fermosísimo pobo no que viviu durante un tempo Víctor Hugo.
En Agosto emocioneime pensando no seu eivado, cando fun a París. O outro día, imaxineino, naquela habitación na que entrei, escribindo páxinas marabillosas que habían quedar para sempre na historia da literatura.
Na Casa de Víctor Hugo, na segunda planta, ademais tiñan unha exposición sobre a Pesca en Terranova. Para a miña ledicia, ilustraban varios paneis con versos sobre o mar do grandísimo Bernardino Graña e de Rosalía de Castro.
Toda esa gloria, gloriosa, no día en que un dictador, perfectamente esquecible, pasa ao olvido.
Lembrarei sempre a Víctor Hugo. A Rosalía. E a Bernardino, mestre de quen aprendemos cousas todos os días.
De Pin8, nada de nada. |
|
|
|
|
| O GREMIO DOS LUNÁTICOS |
|
 Nun libro de mitoloxía, leo que nos tempos antigos a cada planeta asignábaselle unha virtude e unha tendencia.
Segundo iso, o planeta propio dos escritores é a Lúa, responsable da imaxinación.
Os escritores somos, xa que logo, unha panda de lunáticos. Aluados. Das dúas maneiras pode dicise en galego.
Sobre isto só podo dicir dúas cousas: que os lunáticos téñenme feito pasar intres marabillosos; e que estou encantado de formar parte do gremio dos aluados.
( Esta reflexión xusto no día en que a NASA anuncia que para o 2029 quere ter a Lúa colonizada ) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
