Na revista Delibros leo unha interesante reportaxe arredor do auxe da novela histórica.
Entre outros contidos, ofrecen unha entrevista con Toti Martínez de Lezea, que nos últimos anos publicou máis de dez novelas deste xénero. Na entrevista di algo obvio co que é imposible non concordar... ou si. Pregúntanlle por que escribe novelas históricas. Responde: Imagino que porque siempre me ha gustado leer novelas históricas.
Semella obvio. Aquilo que lemos, despois, imitámolo.
Obvio, si.
Pois quedo preocupado.
Porque levo trece libros publicados, e dous son novelas históricas, Memorial do infortuio ( tamén en castelán ) e As palabras da néboa. E agora, ultimo outra.
Sen embargo, non son afeccionado ás novelas do xénero, non son consciente de telas lido na adolescencia nin na nenez e, agora, dou fe, non as leo máis que moi remotamente e case que como por obriga.
Xa que logo, non me entendo.
Non sei que me pasa, pero dende hai un tempo só son capaz de ler poesía. Máis ou menos debo de levar un ano ou así, lendo con vagar poemarios novos e poemarios de sempre. A noite pasada, de feito, volvín a Confieso que he vivido, de Neruda, unhas memorias que son en si mesmas dabondo poéticas .
Insisto, non sei que me pasa. Debe de ser cousa da idade. Pero ademais de estar lendo todo o tempo poesía ( e escoitando a toda mecha rock and roll ata ficar medio xordo, ¿non é un chisco contraditorio isto? ) o certo é que de cada vez procuro poemas máis sinxelos, que me deixen moi lonxe a necesidade de interpretalos.
No fondo, era aquilo que dicía Lennon, cando descobriu que todo o mundo escribía longuísimos e sesudísimos estudos sobre o que el quería en realidade dicir coas letras das súas cancións. Todos eran capaces de atopar cousas que el nunca imaxinara. E iso amoláballe. Por iso, escribiu unha canción de letra absolutamente absurda e sen significado, Glass Onion, para que, cando menos, se esforzasen na interpretación. E atopáronlla, claro.
Para Lennon, o que escribía, era só poesía. Para moitos, a posibilidade de buscarlle tres pés ao gato.
Pois iso: que de cada vez con máis forza só quero poemas sobre gatos con catro pés.
Para a exposición Terragrafías, de Anxo Cabada que estes días pode verse en Pontevedra, escribín un poema. Mágoa non ter a foto por aquí que ma inspirou. Pero son un mollo de fermosísimas instantáneas relacionadas coa xente que mantén viva a terra nosa, é dicir, o mundo do agro, do cultivo ecolóxico, do tradicional.
No libro-catálogo participamos, entre outros, Carlos Fontes, Xosé María Álvarez Cáccamo, Carlos Lema, María Xosé Queizán, Xesús Constela, Chus Pato, Marga do Val, Fina Casalderrey, Antonio García Teixeiro, Estro Montaña, Eva Veiga, Anxo Angueira, Fran Alonso, Xaime Toxo...
Así que imaxinade unha fermosa foto de muller. Debaixo, escribín isto:
LEVO TODA A VIDA SACHANDO EN TI
TERRA,
E DESTE ATAFEGO
NON CANSO.
COMO NON AMAR A TÚA OLLADA DE LAMA HÚMIDA
COMO NON AMAR ÁS TÚAS MANS DE GRANITO CANSO,
ENMOLECIDO.
MULLER DE ESCUMA,
DI:
CARA ONDE MIRAN OS TEUS OLLOS.
VOLVEREI COA NOITIÑA
PARA PROCURARMOS XUNTOS MÁIS TERRA.
Con espanto, con vergonza, con preocupación, leo que este ano, como seica vén facéndose desde hai moitísimo tempo, no programa de festas da Pascua 2009 de Padrón, o Concello sufraga, patrocina, paga, gasta os cartos dos veciños, nunha corrida de touros, é dicir, nun espectáculo salvaxe, inmoral, indecente e que, segundo enquisas máis que fiables, rexeita a meirande parte da humanidade.
Non vou perder o tempo en argumentar contra das touradas. O que é incrible é que alguén argumente a favor.
O único que quero dicir é que os concellos deben ter, entre outras funcións, a de educar á poboación sobre o que é correcto e o que non desde un punto de vista ético e moral. Tamén racional. E non hai ningunha, nin unha soa voz cun mínimo sentido que aprobe esa bestialidade. Un concello non debería gastar cartos niso.
É unha maldita vergonza.
Hoxe a prensa dános unha información terrorífica. Pero non pasa nada. Por se alguén non a leu: A farmacéutica Pfizer pagará 55 millóns por usar como cobaias a nenos nixerianos. Está en moitos xornais. Mañá xa non estará. E non pasará nada. A farmacéutica seguirá vendendo medicamentos. Os médicos seguirán recetando produtos dese laboratorio. Cotizarán en bolsa, farán negocios, investigarán o que teñan que investigar. E, moi probablemente, cando volvan facer algo polo estilo, terán máis coidado para que non os collan.
Recoñecen que morreron 11 nenos. Cobaias. Xa que logo, para eles, coma se fosen ratos. Dixo Kant que non podiamos nunca prescindir de ver no outro a dignidade de toda a especie humana. Polo xeral non a vemos. Morreron unha chea deles. Non pasa nada. Consentimos que lles pasen cousas, a estes cobaias, ou ás nenas prostituídas, ou a quen sexa, pero que estea lonxe, moi lonxe, que non os vexamos, que non nos toquen a moral nin a conciencia. Consentimos que lles fagan, que lles fagamos cousas que nunca consentiriamos que lles pasase, que lles fixesen, a calquera neno ou nena branco.
A nova é estarrecedora.
E entran ganas de perderlle a fe a este animal estúpido que se chama a si mesmo racional.
Mañá será outra cousa da que falen os xornais.
E nós, tan amigos de iniciar campañas para que non se merque tal xornal, ou para que tal político non faga isto ou estoutro, neste caso, non faremos nada. Nin contra as petroleiras que propagan a guerra no mundo para satisfacer os seus/os nosos intereses.
Nada faremos. Nada pasará.
Do terrible tremor de terra italiano de hoxe podemos tirar unha aprendizaxe válida para nós. Porque o científico que avisou de que algo así de gordo podía pasar foi destituído e sancionado e obrigado a retirar o seu informe da web na que a publicara, "por alarmar innecesariamente á poboación".
Non lle fixeron caso.
Esaxeraba.
Tomárono por tolo.
Sancionárono.
Agora botan as mans á cabeza e din, por que non lle fariamos caso.
Salvando as distancias, semella o mesmo que pode pasar co galego.
Hai unha manda de radicais avisando, dende hai anos, de que a lingua está en perigo.
Non lles fan caso.
Hai unha chea de expertos lingüístas predicindo que, de seguirmos así, a lingua vai cara a extinción.
Tómanos por tolos.
A sanción que toda esta xente sofre é obvia. É máis difícil vivir en galego en Galicia do que é facelo en castelán.
Ao igual que o caso do tremor de terra italiano, quizais cheguemos a un día no que botemos a man a cabeza e nos preguntemos: se avisaron tanto, por que non lles fariamos caso.
Rematamos a semana, a pesar de todo, cunha boa nova: o 13 de Agosto - incrible - Leonard Cohen cantará en Vigo. E alí estarei. E se podo estar moi preto do escenario non estarei moi lonxe. E un dos meus sonos musicais cumprirase.
É algo que preciso facer.
A pesar de ser un topicazo, no intre no que cumprín 40 castañas, decidín algunhas cousas. Das que se poden contar, unha sería que escoitaría a Dylan e a Cohen antes de que eles o deixaran ( con 75 anos vai vir Leonard Cohen a Vigo ). A Dylan xa o mirei. A Leonard vereino.
Os dous en Vigo.
O outro, será, se volve por España ou pasa por Portugal, ao McCartney.
Sei que non me perdoaría, nunca, deixar pasar esas oportunidades.
Interesantísimo titular o de A Nosa Terra na entrevista con Arturo Dopico, conselleiro delegado de R: 'Recomendábannos non usar o galego, pero a resposta foi marabillosa'.
Alguén debería pasarllo aos clubes financeiros e demais bilingües que insisten en que o galego é un problema para o mundo da empresa.
Velaí está unha operadora de telefonía e internet que desde o primeiro intre, hai xa ben de anos, apostou por se dirixir aos potenciais clientes en galego, que os chamas para solucionar os problemas que tes ( que tamén os teñen, como outras operadoras ) e fano en galego, que che envían todos os meses unha completa revista en galego.
E que medra. E que ingresa máis cada ano.
Xa que logo, alguén, insisto, debería contarllo. Para, despois, pedirlles que deixen de mentir, que deixen as falacias sobre que vencellar lingua e economía é un erro.
Porque xa non é que o digamos nós, catro radicais. É que o di a sacrosanta economía que tanto aman.
Parabéns a R.
Así deberían de ser - ao respecto da lingua - todas as empresas do país.
Hai uns días comentei aquí parte dun interesante artigo de Rosa Olivares.
Daquela manifestei a miña concordancia coa visión pésima que en xeral, Disney, ten dado dos clásicos da literatura infantil.
Hoxe quero retomalo porque nese traballo, a escritora e editora, reflexionando sobre a literatura para os pequechos, dicía, e non podo por máis que coincidir, que mentres que antes os modelos que se planteaban desde a literatura podían servir para a vida, hoxe, no contexto de fugacidade veloz e de pensamento feble no que vivimos, os referentes de imitación do comportamento son os tipos de éxito da tele, do deporte, dos reallitys, do famoseo ( a da foto é Paris Hilton que segundo escoito por aí, marca tendencias ).
A súa frase definitiva é esta: Si el valor, la inteligencia, la inocencia tienen hoy su reencarnación en personajes del cine o del deporte, tenemos una sociedad enferma y nuestra cultura empieza claramente a desaparecer.
A cousa é interesante e é unha boa pregunta para nos facer: a quen queriamos parecernos hai uns anos e a quen queren parecerse as rapazas e rapaces de hoxe en día.
Tomei conciencia verdadeira de que xa non era un neno aos 14 anos, cando namorei, perdidamente, dunha compañeira do instituto que non me fixo caso ningún. Foi o meu primeiro namoro.
Notei o arreguizo da vida, a luz, a calor do corazón en toda a súa forza a finais de 1º de BUP. Sería a primavera. Sería a súa face. Probablemente serían as hormonas.
Tanto ten.
Recordo con absoluta nitidez a escena: no autobús escolar, un día de excursión a Baiona, soaba Menta y Limón de Roque Narvaja na radio e eu, apoiado na ventá, tristísimo, ollaba para ela.
Aqueles versos da canción ( y espero despierto la mañana / fumándome el tiempo en la cama / llenando el espacio con tu cara / canela y carbón / mis manos son hielo sin tu espalda / mi frente un infierno sin tu calma / mis ojos que apenan la mirada / Menta y Limón ) contaban todo o que eu nunca ía ser capaz de dicirlle.
Pero expresaban perfectamente como me sentía diante dela, e cando ela non estaba, e cando me espertaba e cando me erguía e na clase e no patio no recreo e en todas partes ao tempo.
Aquela febre durou dous anos.
Non os esquecerei nunca a pesar do naufraxio.
Despois foi pasando. Apareceron outras luces, outras primaveras.
De todo aquilo quedou un pouso, como en tantas cousas, musical. E así, de cada vez que escoito a canción de Roque Narvaja ( unha das primeiras que aprendín a tocar na guitarra por motivos obvios ) non podo evitar lembrarme daquela rapaza, á que só volvín a ver moitos anos despois, agora non importa onde. Mireina pasar polo corredor do lugar onde estabamos entre milleiros de persoas. Atravesouno e marchou por unha porta.
Onte, no mesmo atasco absurdo de todas as mañás soaba na radio esta canción. Eu, coma sempre, cantaba nun berro máis ou menos afinado.
Á metade da canción ollei á miña dereita.
Unha muller máis ou menos do meu tempo, coa ventá aberta, cantaba coma min a mesma canción.
Era ela.
O semáforo púxose verde.
Marchamos. Un coa menta. Outra co limón.
