Cúmprense 40 anos do festival de Woodstock. Outro que me perdín. Pero claro, tiña dous anos. Como xa expliquei moitas veces, son o máis parvo dos melancólicos, porque teño señaradade dunha época que non vivín, duns ideais que non puiden protagonizar.
Só podo ir aí coa imaxinación.
Agora, que se cumpren 40 anos do mítico concerto no que non estiven, e se reedita o documental, direi aquí e sen vergonza que cando o mirei por vez primeira, rematei con febre. Non esaxero nin un pouco. Sentei diante do video. Un serán enteiro de música e absurda melancolía. A medida que ían pasando os grupos, as imaxes, a lama e a música, foime medrando a febre.
Cando rematou o festival, no meu video atónito, tiven que pegarme un empacho de paracetamol para curar a febre.
Está claro que o meu corazón protestaba, e por extensión o resto do meu corpo, con esa subida de temperatura, por non ter nacido vinte anos antes e, por exemplo, en California.
